Sjanghai en andere verhalen

Ik ben weer terug in Sleepy Inn. Toen ik door de poort kwam lopen, ik was nog niet eens binnen, begonnen er al vijf meiden te schreeuwen. Nu na de Spelen, maar met nog wel die enorme prijzen, ben ik de enige gast die over is. Ik heb net een trip naar de muur geboekt. Morgen dus om 5:45 uur op, dus dit is mijn laatste mailtje en laatste biertje voor vandaag. Het regende toen ik vandaag aankwam in Peking, dus morgen zou het weer helder moeten zijn. Daar hoop ik uiteraard wel op, want dat maakt de trip van morgen wel zo prettig.

De vlucht van Sjanghai naar hier was goed. Prettig vliegtuig en veel ruimte. De buschauffeur die ons in twee minuten van het vliegtuig naar de aankomsthal moest brengen, was echter helaas een idioot. Hij heeft eerst twintig minuten staan wachten. Mensen waren aan het roepen en aan het vloeken maar hij dacht dat hij nog iemand moest meenemen. Toen reed hij gelukkig aan, maar na een rondje van het huis kwam hij toch weer bij het vliegtuig en wachtte hij weer tien minuten. Toen de hele bus begon te schreeuwen, reed hij gelukkig toch maar aan en waren we dus inderdaad in twee minuten bij de aankomsthal. Wat een debiel.

Volgens al mijn Nederlandse vrienden in Sjanghai had ik tot twee keer toe het verkeerde vliegveld gekozen. Ik ben het daar niet mee eens. Frans belde toen ik uit Xi-An aankwam en riep: “Fuck” (hij zegt vaak “Fuck”), toen ik vertelde waar ik stond. Ik moest de Maglev maar nemen. Deze idiote trein (een cadeautje van Siemens aan Sjanghai waarmee ze hoopten China te veroveren) zweeft over een monorail en reedt 431 km/u toen ik er in zat. Ik begreep dat dit de snelste trein van de wereld was. Het kost zeven à acht minuten en € 4,00 om de 25 kilometer van het vliegveld naar de rand van de stad af te leggen. Op de terugweg mocht ik weer. Eigenlijk idioot, want de taxi die je daar heen kan nemen is (door het kaartje kopen en wachten etc.) net zo snel en kost minder. Ik dacht echter aan Louis en Menno en die zouden me het volgens mij beiden nooit vergeven als ik deze tweede kans had laten liggen. En ik, klein jochie als ik in mijn hart nog ben, vond het natuurlijk ook weer geweldig.

De eerste dag ben ik met Frans door Sjanghai gefietst. We hebben een wijntje op een dakterras aan de Bunt gedronken, de kade die uitkijkt op een van de beroemdste skylines van de wereld. Toen in een heel toeristische gebied de achthoekige brug bekeken. Bruggen in China zijn niet recht, maar hebben hoeken zodat de boze geesten er niet overheen kunnen. Die zijn kennelijk niet zo handig in het maken van bochten. Vervolgens zijn we een wijkje ingegaan waar je eten op straat kon kopen. Daar kwamen alleen maar Chinezen, veel in pyjama, en Frans en ik uiteraard. Lekker twee flessen bier gedronken en toen naar terug. 's Avonds pasta-avond bij een restaurantje waar Pascale, een Française, de scepter zwaait. Lekker eten met wat andere Nederlanders en de hele avond op stap. Geweldige avond gehad.

De volgende dag moesten Frans en zijn collega's naar de Flessenopener, het hoogste gebouw van het vasteland van Azië dat net geopend werd. Tenminste voor de pers. De avond ervoor hadden we bepaald dat ik mee zou gaan, maar dat leek met een paar biertjes op een veel beter idee dan de ochtend erna. Ik hoorde 's ochtends dat Frans gebeld werd en zijn favoriete woord herhalend stormde hij het appartement uit. Later werd ik weer wakker van het gerammel aan de deur door Ying, een medewerkster van Hans Molenman die tijdelijk bij Frans logeert. Ying slaapt in de grote logeerkamer en doet 's nachts altijd netjes haar deur op slot. Dat helpt niet echt tegen ongewenste bezoekers daar de sleutel gewoon aan de buitenkant op de deur zit. Anyway, het slot was kapot en ze kon er niet meer uit. Ook ik kreeg hem van de buitenkant niet open, dus besloten we dat Ying maar via het raam naar het afgesloten balkonnetje aan de slaapkamer van Frans moest klimmen. Ze bond zich vast aan het bed met twee gordijnen, gaf mij een hand, de stevigste die ik ooit gegeven heb en klom onverschrokken op vijftien hoog van de ene naar de andere kamer. Ook weer opgelost. Snel ff douchen en toen samen Chinees gebruncht. Goed gegeten.

Daarna heb ik de fiets gepakt en ben ik de stad ingegaan. Naar de voormalige woning van Sun Yatsen geweest (de Fidel van China, maar dan veel beschaafder). De arme man zou zich in zijn graf omdraaien als hij wist wat er met het land gebeurd was na zijn dood. Toen Yuyuans Gardens (geweldig mooi) en wat marktjes bekeken. Vervolgens naar de overkant van de rivier om de hoge gebouwen, o.a. de Flessenopener te bekijken en toen had ik toch een beetje spijt niet mee te zijn gegaan. De foto's van Frans maakten veel goed. Toch wel een erg indrukwekkend gebouw, maar meer van dichtbij dan van een afstandje. Er stonden meer mooie gebouwen, maar niets kan toch tippen aan het gebouw van onze eigen Rem Koolhaas. Wat een meesterwerk is dat. Alleen heeft een of andere idioot besloten dat het grootste spandoek van de wereld om dit gebouw moest worden gespannen zodat we geen bouwmateriaal kunnen zien. De eerste 15 verdiepingen zijn dan ook niet te zien. Voor zulke mensen is een heropvoedingskamp misschien niet eens zo'n slecht idee.

's Avonds een burger bij de Blue-Frog en toen met Bert (Frans moest een competitiewedstrijdje voor zijn stamkroeg poolen) weer naar het zelfde dakterras (om de skyline bij nacht te bekijken). Twee wijntjes gedronken. Heerlijk. Om 10 uur gingen alle lichten uit en toen zijn we aan een kleine kroegentocht begonnen. Ook weer geweldig. Weer een hele hoop gave mensen ontmoet.

's Ochtends met Ying ontbeten. Toen naar Peking en vanavond met Lyn in een Chinees restaurant gegeten. Melinda is nog steeds verliefd, maar gelukkig mag ze nog steeds niet 's nachts alleen werken.

Morgen dus de muur en dan heel vroeg naar huis. Ook niet gek, want in Nederland staan ook allemaal mooie dingen te wachten, hoewel het bij Heijmans wel is kan gaan donderen, begreep ik, maar dat is voor woensdag. Tot die tijd heb ik lekker vakantie.

Tot zondagavond in de Beco of elders een keer.

Groeten D'n Died