Positief over China

De eerste zes hockeydagen zitten erop en ik heb buiten het hockey weinig gedaan. Zeker de laatste drie dagen niet omdat ik iets verkeerd gegeten had. Ik ben alleen naar de wedstrijden gegaan en heb verder cola gedronken. Gister wel van een Japanse kamergenoot een Japans medicijn gehad waarvan ik overtuigd was dat het zou helpen. Het was zo smerig dat niemand dat zou proberen als hij niet zeker wist dat het hielp. Ik voelde mij vandaag ook weer beter, maar mijn uitgebreide lunch is er toch weer in drie stadia vloeibaar uitgekomen. Wordt toch weer cola drinken de rest van de avond en straks ff zelf wat medicijnen halen.

Carlos, mijn kamergenoot van de laatste tien dagen, is naar huis. Dat vind ik wel jammer, want het was een aardige gozer. Hij is vijftien maar ziet eruit als twintig. Is vaak erg volwassen, maar soms ook weer een heerlijke principiële, vervelende puber van vijftien. Heerlijk. Hij was hier voornamelijk voor een huwelijk in Mongolië en heeft inmiddels een maand rondgereisd. Hij was met zijn moeder.

Dat zij weg is, vind ik minder erg. Wat een dom mens was dat. Ze klom de hele tijd op haar stokpaardje dat het in China zo erg was voor die mensen en dat de spelen er alleen maar waren om propaganda voor de Chinese regering te maken. En de Chinezen waren zo chauvinistisch (nee, wij niet in dat hockeystadion). Voor enig tegenargument had zij geen enkel oor. Maar toen ik haar later hoorde verklaren dat het in Cuba allemaal wel perfect voor elkaar was, wist ik meteen wat er aan de hand was. Mijn helaas overleden oom, een zeer wijs man, zei ooit tegen mij: "Tegen eigenwijsheid kun je wel vechten, maar tegen domheid niet". Wat had hij weer eens gelijk.

Nog even dan. Naast ons hostel woont een gezin, vader, moeder en één kind (hoe kan het ook anders). De zoon, ik schat een jaar of dertien, heeft een oude rolstoel, waar hij wel eens in zit maar die hij voornamelijk als rollator gebruikt. De schuur van 2 bij 3 waarin ik ze in en uit zie gaan, blijkt bij nader inzien de complete woning van het gezin te zijn. Moeder mag 's ochtends de emmer die ze als toilet gebruiken in het openbaar toilet legen. Pa wast zijn haren in een teiltje, met water uit het meer, op straat. Zouden deze mensen het echt zo erg hebben gevonden als zij hun huis uit gezet zouden zijn en een flatje met toilet en stromend water in het buitengebied toegewezen hadden gekregen plus nog een, voor hun begrippen, behoorlijk zakcentje?

Pa mailde laatst dat Hans Moleman, China-correspondent van de Volkskrant, een zeer positief stukje over de Chinese media in de krant heeft gezet. Dat komt misschien door mij. Ik opperde in een gesprek met wat Nederlandse journalisten dat de Chinese media misschien niet altijd de hele waarheid geeft, maar dat het bij ons ook niet altijd helemaal lekker was. Gedreven door hetgeen de mensen willen lezen, dus hetgeen verkoopt en hetgeen geld oplevert, zoeken onze media ook heel Beijing af naar mensen die willen klagen over het feit dat zij uit hun Hutong zijn gezet. Uiteraard zijn die er. Mensen die een redelijk lopend winkeltje hadden aan de rand van de Hutong waar nog wel eens wat toeristen langs kwamen waaraan ze een watertje konden verkopen willen uiteraard niet weg. Maar ze moesten er wel goed naar zoeken en dat ligt er echt niet alleen maar aan dat niemand iets durft te zeggen. Dat is ook zeker niet mijn eigen ervaring. Maar dat Hans nou uitgerekend de pers moest uitkiezen voor een positief stukje? Ik moet hem daar nog eens op aanspreken. Ik zag hem vandaag wel bij het HHH maar hij was daar met zijn net aangekomen vrouw en dochtertje. Dat leek mij niet echt de gelegenheid.

Ik ben trouwens zeker niet alleen maar positief hoor. Veel is ook niet goed, maar ik vind wel dat wij niet met die arrogante wereldverbeterende blik van het westen moeten kijken. Hier lopen veel militairen op straat, maar het is wel veilig. Wij klagen over te weinig blauw op straat.

Dat een aantal militairen is omgekleed als vrijwilliger van de OS vind ik dan weer wel idioot. Om het niet te laten opvallen, laten ze de echte vrijwilligers ook marcheren. Een blinde ziet het verschil nog. Ook zitten er op elke hoek van de straat mensen (voornamelijk oude vrouwtjes) in een groepje van drie of vier onder een parasol. Die zijn er alleen maar voor om "incidenten" door te bellen. Dat gaat wel een beetje ver vind ik.

Verder zijn Chinezen gewoon erg trots op hun land, maar ook echt ongelooflijk vriendelijk. Alleen in het stadion begin ik een hekel aan ze te krijgen met dat tot aanmoedigingsteam opgeleide, niet gehinderd door enige kennis van de hockeysport, stelletje idioten. Tijdens de mannenwedstrijd van Nederland tegen Zuid-Afrika waren die idioten 70 minuten lang China China China aan het zingen. Dat is trouwens niet eens een door de overheid goedgekeurde kreet. Die zijn er zes. Ik ken alleen, vrij vertaald, Chinees team - kom op. Maar goed, ze weten niet beter, zullen we maar zeggen. Tijdens die wedstrijd zaten Carlos en ik, en nog een 40-tal Nederlanders meer, achter de goal. Dat zijn de goedkope plaatsen. Nederland speelde de tweede wedstrijd en veel Aussies waren al naar huis. Wij naar de tribune langs het veld. Uiteraard zei een vrijwilligster dat dat niet mocht. Geen probleem we liepen gewoon door. Heerlijk die Chinezen. Ze hebben de opdracht om te zeggen dat iets niet mag, maar als je het dan wel doet dan houden de orders op. Tegen bij alle veertig heeft ze dan ook gezegd dat ze deze tribune niet opmochten en wij zaten er uiteraard allemaal.

Bij de ingang gaat het nu ook een stuk beter. Je moet je spullen al in een bakje leggen en dan gaan ze je af met zo'n metaaldetector. Die poortjes staan er echt voor niets. Zelfs op een vulling gaan ze af. Er is nog niemand geweest bij wie het poortje niet afging maar verder loopt alles gesmeerd.

Woensdagmiddag nog naar volleybal geweest. Daar spelen ze geen volksliederen. Erg vreemd. Wij zaten bij een stel Nederlandse meiden in de buurt. De meesten werden helemaal gek van die Chinezen die met hun op de foto wilde, behalve een blonde stoot van 1 meter 85, die ging voor een nieuw wereldrecord. Bij haar "foto shoot" stonden zeker 100 man te wachten om samen met haar vastgelegd te worden op de gevoelige plaat. Erg grappig.

's Avonds met de taxi naar het hockey. Ik heb de chauffeur vijf keer laten zien waar ik wilde zijn en hoe ik wilde rijden. Bij de tolweg maakte ik een foutje. Ik wist niet dat wij direct de parallelweg op moesten waardoor wij onze afslag misten. Geen punt uiteraard, maar hij begon toch te foeteren. Hij moest van mij de volgende afslag eraf en naar een politieman rijden. Dat wilde hij ook niet maar de politieman gebaarde ons. Deze sprak goed Engels, legde de weg in het Chinees aan de chauffeur uit en daar gingen we weer. Het was niet echt heel erg moeilijk. Even doorrijden. Onder de snelweg door, rechts houden en we waren er. Ik heb onze chauffeur nog drie keer de weg moeten wijzen, terwijl hij maar bleef foeteren en ons er uit wilde zetten. Ik heb uiteindelijk mijn verontschuldigingen maar aangeboden. Erg vervelend uiteraard dat ik de weg in Peking niet beter wist dan hij die er taxichauffeur is.

De dameswedstrijd tegen China was wel erg gaaf. Er waren toch nog een paar honderd Nederlanders. Hoewel we kaartjes door het hele stadion hadden zaten we grotendeels bij elkaar. Erg hard geroepen uiteraard om nog een beetje tegengas te kunnen geven en het eindresultaat vergoedde alles. Ik zat naast de twee reserves. Na de tweede wedstrijd van de ochtend nog een tijd met Kelly Jonker gepraat. Wat een spontane meid is dat zeg. Erg gezellig.

Dan vroegen er nog een stel mensen zich af hoe het met de inheemse schonen zat. Nou daar begin ik echt niet aan. Echt geen zin in. Een paar dagen geleden was ik met de slechts Engels sprekende meid hier aan het kletsen. Zij heeft nog nooit meer dan twee woorden Engels tegen een gast gesproken maar tegen mij zei ze: "Last night I dreamt you were going away, I was very sad". We waren toevallig even alleen. Snel wegwezen, dacht ik. Zo, da's ook weer uit de wereld.

Groeten Diederik