The Best for Last

Hier mijn laatste berichtje. Vandaag de muur. Ik moest dus om kwart voor 6 op om rond 6:20 uur door een taxi te worden opgehaald. Om half vier belde Hans, een van mijn assistenten bij Uden, mij op met fantastisch nieuws dus de nacht was niet alleen kort, maar werd ook nog onderbroken.

Na mij werd een Londense opgehaald, Carrie, die een weekje achter haar maand werken tijdens de Spelen had geplakt. Zij is de sportverslaggeefster voor de Engelstalige Al Jazira, die in Londen gemaakt wordt. Ze vertelde dat deze zender in Amerika nog steeds verboden is (hoezo persvrijheid), maar dat dit na de verkiezingen anders wordt, omdat beide kandidaten dit station willen toelaten. Ondanks het verbod van Bush hebben ze het afgelopen jaar wel drie Emmy's gewonnen.

We werden naar een touringcar gebracht die al goed vol zat. "He, gaan we weer schreeuwen?" is het eerste wat ik hoor. Ik herken een meisje uit het stadion en het HHH. De jongen die naast haar zit, denk ik ook te herkennen, maar hij zegt verder niets. Na een uurtje met Carrie gekletst te hebben proberen wij ook maar te gaan slapen want de heenreis zal drie uur gaan duren. Na tot drie keer een niet te volgen verhaal van onze gids te hebben aangehoord arriveren we op de verwachte tijd bij de muur. De financiën zijn geregeld en hij zal voor de kaartjes zorgen, zoveel is wel duidelijk.

Na de geadviseerde toiletstop komen de twee Nederlanders, Carrie en ik, met elkaar in gesprek. We hebben verder de hele dag met elkaar opgetrokken en op de terugweg in de bus, als Daan en ik een pilsje drinken en de meiden proberen te slapen besef ik dat ik hem inderdaad eerder heb gesproken. Waarschijnlijk in het hockeystadion, want het verhaal dat hij vertelt ken ik al. Daan heeft een dag of drie voor de Spelen besloten toch te gaan en dit blijkt de beste beslissing van zijn leven. Marika heeft bij Rood Wit gehockeyd en wij hebben heel wat gezamenlijke kennissen. Zij heeft een paar dagen na de opening besloten naar Peking te komen. Ze zat al in Azië en ook zij vindt dit de beste beslissing van haar leven. Carrie en ik klagen ook niet.

De trip is echt niet in woorden te beschrijven, zo geweldig. De muur loopt over bergruggen en het is dus ontzettend klimmen en dalen. De natuur is geweldig en ondanks het slechte weer heb ik van iedere minuut van deze vier uur durende hike genoten. Mijn kompanen en ik hebben wel vier keer gezegd dat dit ook zeker aan het prettige gezelschap lag en dat was ook echt zo. Van hen krijg ik nog foto's en de laatste toevoeging aan mijn blog zal zijn dat ik deze foto's erop zal plaatsen. Ik hoop ook echt dat ik ze nog krijg, want de paar schaarse foto's die ik met mijn telefoon heb gemaakt, kunnen wel eens weg zijn. Toen ik namelijk even een heel klein beetje wegschoof, kwam ik op mijn kont terecht en zijn alsnog mijn beide telefoons gesneuveld. De dag na mijn vertrek krijg ik ze beiden op miraculeuze wijze terug, de dag voor mijn vertrek uit Peking gaan ze er alsnog aan. Het lot weet raar te spelen.

Net maar even, in navolging van Harrie, een grote bos rozen voor de meiden gekocht en die voor ze in een vaas gezet. Ze lijken er erg blij mee. Of ik vanavond ga stappen, weet ik echt nog niet. Ik zal eindigen met een mailtje van Melinda maar niet alvorens jullie allemaal te bedanken voor jullie interesse en vooral Huub heel erg te bedanken voor het maken en vullen van mijn Blog. Dat waardeer ik echt enorm.

Veel groeten en tot in Nederland.

Hi, Diederik

Tomorrow is your last day in Beijing, this time maybe forever. But we really don't want to part with you. One month is so short! You'll leave tomorrow! Now my dream will become true. If you still remember that I told you that I dreamed you left, I was very sad one day. Now it's not a dream anymore, it will become true tomorrow! Hope you will have a nice day on the Great Wall! I don't know what's wrong with you yesterday. You just said everything went wrong. I was sorry to hear that! Hope everything go right with you from now on. Haha!
Be happy! I like you!

Melinda

Sjanghai en andere verhalen

Ik ben weer terug in Sleepy Inn. Toen ik door de poort kwam lopen, ik was nog niet eens binnen, begonnen er al vijf meiden te schreeuwen. Nu na de Spelen, maar met nog wel die enorme prijzen, ben ik de enige gast die over is. Ik heb net een trip naar de muur geboekt. Morgen dus om 5:45 uur op, dus dit is mijn laatste mailtje en laatste biertje voor vandaag. Het regende toen ik vandaag aankwam in Peking, dus morgen zou het weer helder moeten zijn. Daar hoop ik uiteraard wel op, want dat maakt de trip van morgen wel zo prettig.

De vlucht van Sjanghai naar hier was goed. Prettig vliegtuig en veel ruimte. De buschauffeur die ons in twee minuten van het vliegtuig naar de aankomsthal moest brengen, was echter helaas een idioot. Hij heeft eerst twintig minuten staan wachten. Mensen waren aan het roepen en aan het vloeken maar hij dacht dat hij nog iemand moest meenemen. Toen reed hij gelukkig aan, maar na een rondje van het huis kwam hij toch weer bij het vliegtuig en wachtte hij weer tien minuten. Toen de hele bus begon te schreeuwen, reed hij gelukkig toch maar aan en waren we dus inderdaad in twee minuten bij de aankomsthal. Wat een debiel.

Volgens al mijn Nederlandse vrienden in Sjanghai had ik tot twee keer toe het verkeerde vliegveld gekozen. Ik ben het daar niet mee eens. Frans belde toen ik uit Xi-An aankwam en riep: “Fuck” (hij zegt vaak “Fuck”), toen ik vertelde waar ik stond. Ik moest de Maglev maar nemen. Deze idiote trein (een cadeautje van Siemens aan Sjanghai waarmee ze hoopten China te veroveren) zweeft over een monorail en reedt 431 km/u toen ik er in zat. Ik begreep dat dit de snelste trein van de wereld was. Het kost zeven à acht minuten en € 4,00 om de 25 kilometer van het vliegveld naar de rand van de stad af te leggen. Op de terugweg mocht ik weer. Eigenlijk idioot, want de taxi die je daar heen kan nemen is (door het kaartje kopen en wachten etc.) net zo snel en kost minder. Ik dacht echter aan Louis en Menno en die zouden me het volgens mij beiden nooit vergeven als ik deze tweede kans had laten liggen. En ik, klein jochie als ik in mijn hart nog ben, vond het natuurlijk ook weer geweldig.

De eerste dag ben ik met Frans door Sjanghai gefietst. We hebben een wijntje op een dakterras aan de Bunt gedronken, de kade die uitkijkt op een van de beroemdste skylines van de wereld. Toen in een heel toeristische gebied de achthoekige brug bekeken. Bruggen in China zijn niet recht, maar hebben hoeken zodat de boze geesten er niet overheen kunnen. Die zijn kennelijk niet zo handig in het maken van bochten. Vervolgens zijn we een wijkje ingegaan waar je eten op straat kon kopen. Daar kwamen alleen maar Chinezen, veel in pyjama, en Frans en ik uiteraard. Lekker twee flessen bier gedronken en toen naar terug. 's Avonds pasta-avond bij een restaurantje waar Pascale, een Française, de scepter zwaait. Lekker eten met wat andere Nederlanders en de hele avond op stap. Geweldige avond gehad.

De volgende dag moesten Frans en zijn collega's naar de Flessenopener, het hoogste gebouw van het vasteland van Azië dat net geopend werd. Tenminste voor de pers. De avond ervoor hadden we bepaald dat ik mee zou gaan, maar dat leek met een paar biertjes op een veel beter idee dan de ochtend erna. Ik hoorde 's ochtends dat Frans gebeld werd en zijn favoriete woord herhalend stormde hij het appartement uit. Later werd ik weer wakker van het gerammel aan de deur door Ying, een medewerkster van Hans Molenman die tijdelijk bij Frans logeert. Ying slaapt in de grote logeerkamer en doet 's nachts altijd netjes haar deur op slot. Dat helpt niet echt tegen ongewenste bezoekers daar de sleutel gewoon aan de buitenkant op de deur zit. Anyway, het slot was kapot en ze kon er niet meer uit. Ook ik kreeg hem van de buitenkant niet open, dus besloten we dat Ying maar via het raam naar het afgesloten balkonnetje aan de slaapkamer van Frans moest klimmen. Ze bond zich vast aan het bed met twee gordijnen, gaf mij een hand, de stevigste die ik ooit gegeven heb en klom onverschrokken op vijftien hoog van de ene naar de andere kamer. Ook weer opgelost. Snel ff douchen en toen samen Chinees gebruncht. Goed gegeten.

Daarna heb ik de fiets gepakt en ben ik de stad ingegaan. Naar de voormalige woning van Sun Yatsen geweest (de Fidel van China, maar dan veel beschaafder). De arme man zou zich in zijn graf omdraaien als hij wist wat er met het land gebeurd was na zijn dood. Toen Yuyuans Gardens (geweldig mooi) en wat marktjes bekeken. Vervolgens naar de overkant van de rivier om de hoge gebouwen, o.a. de Flessenopener te bekijken en toen had ik toch een beetje spijt niet mee te zijn gegaan. De foto's van Frans maakten veel goed. Toch wel een erg indrukwekkend gebouw, maar meer van dichtbij dan van een afstandje. Er stonden meer mooie gebouwen, maar niets kan toch tippen aan het gebouw van onze eigen Rem Koolhaas. Wat een meesterwerk is dat. Alleen heeft een of andere idioot besloten dat het grootste spandoek van de wereld om dit gebouw moest worden gespannen zodat we geen bouwmateriaal kunnen zien. De eerste 15 verdiepingen zijn dan ook niet te zien. Voor zulke mensen is een heropvoedingskamp misschien niet eens zo'n slecht idee.

's Avonds een burger bij de Blue-Frog en toen met Bert (Frans moest een competitiewedstrijdje voor zijn stamkroeg poolen) weer naar het zelfde dakterras (om de skyline bij nacht te bekijken). Twee wijntjes gedronken. Heerlijk. Om 10 uur gingen alle lichten uit en toen zijn we aan een kleine kroegentocht begonnen. Ook weer geweldig. Weer een hele hoop gave mensen ontmoet.

's Ochtends met Ying ontbeten. Toen naar Peking en vanavond met Lyn in een Chinees restaurant gegeten. Melinda is nog steeds verliefd, maar gelukkig mag ze nog steeds niet 's nachts alleen werken.

Morgen dus de muur en dan heel vroeg naar huis. Ook niet gek, want in Nederland staan ook allemaal mooie dingen te wachten, hoewel het bij Heijmans wel is kan gaan donderen, begreep ik, maar dat is voor woensdag. Tot die tijd heb ik lekker vakantie.

Tot zondagavond in de Beco of elders een keer.

Groeten D'n Died

Foto's van het Holland Hockey House

Deze foto's heb ik van Frans gehad. Ik kan ze hier niet openen, maar op het blog lukt het vast wel.

Groetjes,

Diederik

Het Terracotta-leger

Ik heb vandaag het Terracotta Leger bezocht. Wat geweldig en indrukwekkend is dat!

Ik moest me nog haasten om de trein te halen. Toen ik een uur voordat deze vertrok tegen de meiden (die allemaal de sluiting aan het kijken waren) zei dat ik vertrok, vertelden ze mij meteen dat ik veel te laat was. Ik was daar nog niet zo zeker van, maar die Chinezen houden er kennelijk van om een uur in een wachtkamer te zitten. De meiden kwamen me allemaal omhelzen, wat ik niet nodig vond; ik zou ze namelijk vijf dagen later weer zien. Het stille meisje ging mee naar het station. Dat baarde me wel een beetje zorgen, omdat ik echt bang was dat ze de taxichauffeur heel Peking door zou sturen. Uiteindelijk viel het mee en heeft ze me bij de wachtkamer afgezet. Ze moest een klein beetje huilen. Heb ik weer: eindelijk een meid van 18 die verliefd op me is en dan durf ik niet met haar naar bed, omdat ik bang ben dat ze dan over een maand voor mijn neus staat in Nederland (of zou het toch een beetje uit fatsoen zijn?).

In de wachtkamer mocht ik meteen doorlopen en kreeg een bed in een coupe met twee Chinese vrouwen en een Chinese man. Ze spraken amper Engels, dus de conversatie ging moeilijk. Ik ben maar gaan lezen. De treinrit was prima, 12,5 uur, en ik heb er zeker 7 van geslapen.

Het hostel hier is erg leuk, authentiek, maar zeker niet zo goed als Sleepy-Inn. De bedden zijn maar zozo en er is één badkamer voor de mannen, waarvan op dit moment ook de vrouwen, wegens reparatie van hun badkamer, gebruik van moeten maken. Ook de computers zijn minder en niet in het Engels in te stellen. Hotmail blijft gelukkig gewoon in het Nederlands, dus dat lukt. De foto's die ik gehad heb van Frans, dat gaat niet lukken, maar misschien kan Huub daar iets mee. Het ontbijt hier in de 7-Sages was goed, dus maar meteen de stad in naar de Bel- en Drumtower, over de tien meter brede stadsmuur gelopen en toen naar de Big Wild Goose Pagode. Bij elkaar bijna 2,5 uur lopen.

Hoewel Xi-An wel een toeristische stad moet zijn, was ik echt een bezienswaardigheid. Mensen keken me na of staarden me aan, moeders attendeerden hun kinderen op mij en de dapperste van deze kinderen kwamen mij eten aanbieden en volwassenen, die een beetje Engels kunnen, vragen of ik erbij kom zitten om met ze te praten. Uiteraard vind ik dat mooi. Ja, zo populair ben ik in Nederland niet.

Xi-An is wat meer een Chinese stad dan Peking tijdens de Spelen, maar ook dit is nog behoorlijk westers. Ook hier heb ik, buiten de "toeristische attracties" weer alleen maar flatgebouwen gezien en ook hier is weer een KFC, een Starbucks en wel tien MacDonaldsen die 24 uur per dag open zijn. Het park rond de Big Wild Goose Pagode is mooi en ook wel gezellig. Het heeft grappige bronzen beelden en er schijnt een muziekfontein te zijn met lichteffecten.

's Avonds een film op de binnenplaats van het hostel gekeken en toen met een Engelse kerel naar het nachtleven van Xi-An op zoek gegaan. Eerst in de moslimwijk geweest. Geweldig, om 12 uur 's nachts nog allemaal kraampjes op straat met eten, souvenirs en andere troep. We hebben wat biertjes gekocht onderweg. Prima toeven maar toen wilden we wel ergens naar binnen. Dat was geen succes, niets gevonden, dus de taxi maar in naar waar hij dacht dat het Red-Light district van Xi-An was. Ik vroeg naar de vrouwen. "Seen better, don wurse" was zijn antwoord.

We zaten vijf seconden in de taxi en kwamen langs een nachtclub. Snel de chauf laten stoppen en naar binnen gegaan. Ook daar waren we weer een attractie, maar het was wel grappig allemaal. Toch maar naar een andere club gegaan even verderop. Dat bleek een soort koppelingsclub te zijn waar single mannen en vrouwen hun naam en wat eigenschappen op een papiertje konden zetten en dan met elkaar aan een tafel werden gezet. Om half drie een burgertje van de Mac en toen naar het Red-Light district wat of niet bestaat of dicht was. Om 3 uur naar bed en om 8 uur weer op.

Om 9 uur vertrok de toer naar eerst een museum, dat feitelijk bestond uit de overdekte opgraving van een 6000 jaar oude nederzetting. Best interessant. Buiten hadden ze wat huisjes nagemaakt, maar dan groter en met daken van beton, de idioten, maar verder was het wel leuk.

Toen naar een fabriek waar ze mini terracotta warriers maken. Shit weer die onzin. Ik heb geweigerd naar binnen te gaan, dus aan mij hebben ze niets verdiend. Wat de andere acht hebben gedaan, weet ik niet. Daarna een prima Chinese lunch en toen naar de Tombe geweest van de keizer die ook de Warriers heeft laten maken. Volgens mij is dit nog indrukwekkender dan het Terracotta Leger dat deze tombe moet bewaken. Het is eigenlijk ook een piramide, maar deze is bedekt met zand en er zijn bomen en gras op komen te staan. We zijn alle 284 treden naar boven geklommen om daar wat foto's te bekijken. Ze hebben wel wat in deze berg onderzocht, maar niemand is er nog ooit in geweest. Over 100 jaar maken ze hem pas open, maar dan zijn jullie allemaal dood, en ik ook.

Het Terracotta Leger was het hoogtepunt van de dag en erg indrukwekkend. Ze zijn nog niet halverwege de opgravingen, maar het geeft door hetgeen al wel is uitgegraven en doordat de contouren van de rest al wel zichtbaar zijn wel een heel goed beeld van wat er is. En er is natuurlijk al wel behoorlijk wat uitgegraven. Geweldig om te zien. Al deze soldaten en officieren met allemaal verschillende koppen. Nogmaals geweldig.

Nog even wat dingen die ik niet eerder gemaild heb. In het HHH heb ik een dag of vijf voor het einde een half uur met Piet de Visser staan kletsen. Wat een geweldige man is dat. We hebben het over coachen in het algemeen gehad en ook over de wedstrijd Nederland-Rusland op het EK waarin alles gebeurde wat meneer de Visser had voorspeld. Ik vroeg hem de reden dat het toch gebeurde. Van Basten was een fenomenaal voetballer, maar hij moet nog leren coachen en dan had hij ook nog geen ervaren man bij zich, alleen maar vriendjes, was het antwoord.

Mat, Bert en Frans heb ik het over de Nederlandse plannen voor de Olympische Spelen in Amsterdam in 2028 gehad. Ik denk dat ik een comité tegen ga oprichten. Dat kan helemaal niet in Nederland. Nog daargelaten dat wij geen ruimte hebben voor twintig nieuwe (eventueel tijdelijke) stadions, een Olympisch dorp, een dorp voor de media en twintig nieuwe hotels (in het water kan nog veel gebouwd worden), zal de Amsterdammer de noodzakelijke maatregelen niet accepteren.

Hier in China is ervoor gekozen de Spelen te halen middels een aantal beloften. Eén ervan, die echt nodig is, is de belofte dat sporters binnen een half uur op de verschillende venues kunnen zijn. Daarvoor zijn zes nieuwe metrolijnen gebouwd, zijn er Olympische lanen in gebruik genomen en mag de helft van de auto's niet rijden. De Pekingers houden zich hieraan. Ze gebruiken hun auto niet op de dag dat het niet mag en ze rijden ook echt niet op de Olympische baan hoewel de boetes slechts 10 euro zijn.
Moet je in Nederland eens mee aankomen! Dat je je auto maar de helft van de dagen mag gebruiken en er één rijbaan van de grote wegen door Amsterdam permanent alleen is opengesteld voor anderen. Nee, wij willen allemaal heel graag, totdat er offers gemaakt moeten worden. Dan is Nederland te klein. Is er weer één of andere kuifkievit die beschermd moet worden, moet er onderzoek gedaan worden naar de effecten van de omgeving en houdt één of andere huiseigenaar de plannen tegen omdat hij niet uitgekocht wil worden. Nee, in Nederland gaat dat niets worden helaas. Want het zou wel fantastisch zijn. Maar goed, van het bedenken van de plannen, uitwerken en presenteren van de voorstellen en het vergaderen over de hele wereld gaan weer een stel mensen heel veel geld verdienen. Ik wil ze niet van hun baan af helpen.

Morgenvroeg vlieg ik voor twee dagen naar Sjanghai. Daar nog ff wat rondkijken en stappen en zondag terug naar Boxtel. Een kleintje Beco moet er wel inzitten lijkt me.

Groeten Diederik

Een deceptie en één groot feest

Hoi Huub,

Ik vind het geweldig zoals je mijn blog bijhoudt. Foto's zijn helaas nog een probleem want ik heb geen camera bij me maar ik heb wat geregeld en ze komen eraan. Nu weer even iets over de drie wedstrijden van de laatste dagen.

Het begon drie dagen geleden met een grote deceptie tegen Duitsland. Hoe krijgen die gasten het toch iedere keer weer voor elkaar. In het boek van Mark Lammeers las ik iets over neuro-linguistisch programmeren. Had ik nog nooit van gehoord, maar ik denk wel een beetje dat ik hem snap. Zijn voorbeeld was dit: "Voor de finale van Athene 2004 heb ik mijn meiden wel 100 keer ingeprent dat de Duitse vrouwen niet op voorsprong mochten komen. Als je iets van neuro-linguistisch progammeren begrijpt, dan snap je dat dit wel moest gebeuren. Ik heb me veel te weinig gefocust op wat wij wel moesten doen." Ikzelf heb op een veel lager niveau één seizoen meegemaakt waarin wij de eerste drie wedstrijden in de laatste minuten, of in ieder geval redelijk op weg in de tweede helft, wonnen. Na verloop van tijd had ikzelf ook echt de indruk dat wanneer wij 10 minuten voor tijd nog gelijk stonden, deze wedstrijd gaan wij nog winnen. Bijna iedere wedstrijd waren wij nauwelijks beter dan de tegenstander, maar ik geloof dat wij 20 van de 22 wedstrijden gewonnen hebben. Zoiets moet bij die Duitsers vanaf het eerste bewustzijn in hun geest gepland worden. En wij... Wij lopen achteruit na een voorsprong en dan gaat het dus onherroepelijk fout. In de finale tegen Spanje schreeuwde de Duitse coach ook een paar minuten voor tijd alleen maar dat ze naar voren moesten.

's Avonds toch een feestje in het HHH omdat we 2 keer goud hadden.

De finale van de vrouwen was geweldig. We hebben 2 uur lang staan zingen met 20 man uit het HHH, de Ko-Nijnen en een hele hoop andere Nederland-supporters die zich bij ons aansloten.

Het was wel weer veel moeilijker om bij elkaar te gaan staan. Uiteraard zat het stadion nu tot de nok toe vol en de beveiliging was veel strenger. We moesten echt creatief zijn. Uiteraard lukte dat uiteindelijk wel weer, maar toen op een gegeven moment het gangpad volkomen vol stond grepen de beveiligers (dit is het echte leger trouwens en niet die lieve vrijwilligers) toch in. We zijn gewoon wat ingekrompen en dat was net voldoende, denk ik. Ook heb ik nog zo'n vrijwilligster het volgende uitgelegd. Ik zei, toen ik weer eens iets niet mocht wat ik toch gewoon ging doen: "Jullie Chinezen hebben allemaal regeltjes en daar houden jullie je ook netjes aan. Behalve in het verkeer. Dan hebben jullie allemaal regeltjes en daar houden jullie je nog niet misschien aan. Voor ons Hollanders is het hele leven als het verkeer. Wij houden ons nooit aan regeltjes." Ze begreep me gelukkig.

Ik weet niet hoe het op de TV is overgekomen, maar volgens mij hadden wij de 80% Chinezen er goed onder. Ze hebben ook een rare manier van aanmoedigen. Ze zingen iets van “Sjong Wa Sjeh Sjai Jo”, wat betekend, “Chinees team, kom op”. Alleen het gedeelte “Sjong Wa Sjeh” dat wordt door één man gezongen. De rest door de hele groep. Wij dus tijdens “Sjong Wa Sjeh” “Holland” roepen. Dan riepen de Chinezen nog steeds Sjai Jo (dus Holland kom op). Wanneer jullie dachten dat tussen “Holland tja tja tja China” (op zijn Engels) werd gezongen... het was net anders om. Als zij begonnen, dan riepen wij Holland. China is in het hele stadion nooit gezongen. Het was van de eerste tot de laatste minuut één groot feest.

's-Avonds in het HHH was het feestje niet minder. Foto's volgen, dat beloof ik.

De dag erna was een ramp. Ik stond weer bij de Ko-Nijnen en we voelden ons als Wolter Kroes in het HHH. Echt niemand zong mee. Ja, de meiden van Oranje aan de overkant één keer. Maar eerlijk is eerlijk. De wedstrijd was er ook niet naar.

's-Avonds in het HHH wéér een groot feest. Gelukkig geen huldiging deze keer. Want eerlijk gezegd begint dat aan het eind van de spelen echt verschrikkelijk te worden. Iedereen wil vooraan staan en je wordt als je er niets aan doet gewoon 40 meter naar achteren gedrukt. Bij de dames had ik er genoeg van en ben ik uiteindelijk 4e rij gaan staan. Dat koste wat kruim, maar ik vond het welletjes. Zeven wedstrijden lang m'n stem naar de klote zingen en dan niets zien, echt niet. Ik stond uiteindelijk vierdee rij.

Maar gisteravond was ook echt gaaf. De Corona's traden weer op. Iemand van de Ko-Nijnen vroeg of ik geen verzoeknummertje had, dus ik naar dat podiumpje. Jouw zal ik hebben, dacht ik. Uiteindelijk belden ze toen ik daar op stond. Ik was nr. 750 dus ze zongen ook nog lang zal die.... voor mij. Wat mijn verzoekje was, was de vraag. "{Ik heb een speciaal verzoekje", zei ik. "Ik heb de hele spelen met acht geweldige kerels in het hockeystadion staan zingen. Eén van hun meest geweldige acts is het thema van Pipilangkous. Vraag ze s.v.p. op het podium en speel het met hun. "OK, ze zijn er al de hele spelen en maken continu feest dus ze verdienen het wel. Kom het podium maar op."

Dus zij met zijn achten dat podium op. Ik ben er maar achteraan gelopen, hoe vaak krijg je zo'n kans nog en wij het pipi-lied zingen. Uiteraard ging het mis, want de Corona's snapten de act niet. Geen probleem, Guus legde het wel uit en uiteindelijk deed de hele zaal mee. Geweldig.

Aan het eind van de avond stapten de hockey-meiden weer het podium op en toen de muziek stopte, begonnen ze weer met ons nummer. Wanneer we niet de zaal uit geveegd waren, hadden we nog zeker een uur door gezongen. Echt één groot feest. Sorry. Ik heb nog veel meer, maar moet nu echt mijn trein naar Xi-An gaan halen.

Groeten Diederik

Gelukt

De 20e begon als een heel slechte dag voor mij. Om 00:15 uur gebeld naar de VS (ja inderdaad geen HHH die dag voor mij) waar mijn kaartje voor de finale van de dames bleef. Ze kon echter helemaal niets zeggen. Ik moest naar China bellen. Dat deed ik dus om 9 uur 's ochtends. Ze hadden geen kaartje en om heel eerlijk te zijn dachten ze er ook niet aan te komen. Ik ben echt heel kwaad geworden (wel beleefd gebleven), maar dat hielp op dat moment nog weinig. Ik moest 's middags terugbellen.

Op naar het station om een kaartje voor de trein naar Xi-An te regelen. Ik moest om 19:00 uur terugkomen en er waren nog 4 kaartjes beschikbaar. Ik snap daar niet zo veel van. Je kunt pas 96 uur van te voren kaartjes kopen maar die klotetrein zit 100 uur van te voren al wel bijna vol.

Nog behoorlijk teleurgesteld en beduusd even ons pa gebeld wanneer of dat kaartje voor de damesfinale nou echt al betaald was. Ik realiseerde me helaas even niet meer dat het daar 5 uur 's ochtends was. Sorry pa. Ik was echt ff een klein beetje van slag. Terug in het hostel mijn ongenoegen met Lyn gedeeld. Hoe dat werkte met die trein kon ze mij ook niet uitleggen, maar ik moest Amanda (die op dat moment werkte) maar vragen het te regelen, dan kwam alles goed. Amanda heeft meteen gekeken, maar ze kon ook (nog) niets regelen. Ook maar ff op internet naar vluchten gezocht en dat was geen probleem maar van Amanda hoefde ik nog niets te doen. Alles kwam goed dacht ze.

Aan het eind van de middag weer naar Red-Carpets tickets gebeld. Ze namen nu niet eens op. Alleen door de naam wist ik al bijna zeker, dit komt niet meer goed. Voor de halve finale weer gebeld. Nu namen ze op en ik kon de volgende dag een ticket halen. Die zit nu in mijn broekzak. Hèhè, gelukkig.

De halve finale was één groot feest. Misschien hebben jullie een stel mannen met ontblootte bovenlichamen en cowboyhoeden op gezien. Ik stond direct naast hen. Voor mij links, voor de kijkers thuis rechts. Deze jongens hebben van zijde rood-wit-blauwe broeken en oranje shirts laten maken. Op de shirts staat onder het NOC-NSF logo: Ko-Nijn. Ze worden dus de konijnen genoemd. Guus is hun voorman en wanneer er liedjes voorgesteld worden moet dat eerst met Guus overlegd worden. Vervolgens is alles goed. Guus zingt ook de limericks voor. Ik heb ze maar onthouden, want vanavond zijn de konijnen naar het waterpolo.

Hebben ze daar dan kaartjes voor, hoor ik jullie denken. Nee, maar dat is geen probleem. Dat hebben ze voor het hockey ook niet. Over hoe ze binnenkomen gaan de meest wilde verhalen de rondte. Zelfs dat ze over hekken hebben geklommen. Daar klopt niets van en het is ook niet nodig. Het gaat veel eenvoudiger. Ze laten gewoon één iemand met een geldig kaartje naar binnen gaan. Die haalt acht gebruikte kaarten op. Daarmee gaan ze naar binnen. De beveiliging en de toegangscontoleurs doen nergens moeilijk over. Die willen allemaal met hun op de foto en dat is veeeeeel belangrijker dan wat dan ook.

Het feest ging gewoon door in eerst de metro en later het HHH. Die Chinezen in de metro snapten al helemaal niet wat er gebeurde. Zeker niet toen we met zijn allen "en wie niet springt die is Chinees" begonnen te zingen.

Toen ik tegen drieën in het hostel kwam bleek het niet mogelijk om met de trein naar Xi-An te gaan. Geen probleem, ik boek wel een vlucht. Nee kon ook niet. Allemaal vol. Hè? Geloof ik niets van, ik heb vanmiddag nog gekeken. Bleken ze gewoon al een treinkaartje voor me te hebben, maar ze wilden mij niet laten gaan. Ze vonden mij te leuk. Snap ik niets van, want ik doe niet eens aardig tegen die meiden. Het verlegen meisje probeerde haar collegaatje weer weg te sturen zodat wij alleen zouden zijn. Ik ben maar snel naar bed gegaan.

Vanmorgen het kaartje opgehaald bij Red Carpet ticketing en net een hostel in Xi-An en een vlucht naar Shanghai geboekt. Ik ga zeker bij de Terracotta Worriers kijken. Dat lijkt me geweldig. Shanghai moet ook indrukwekkend zijn.

Frans is de Nederlandse fotograaf met wie ik hier nogal eens optrek. We gaan vanavond ook naar de 1/2 finale van de mannen.

Het verkeer begin ik hier ook steeds beter te begrijpen. Van anderen hoorde ik dat het tijdens de spelen een heel stuk rustiger was dan een maand eerder maar het is aan het "bijtrekken". Wie het langste en hardste toetert heeft voorrang. Toeteren gaat voor bellen dus op mijn fietsje moet ik goed uitkijken maar soms ben ik ze voor en win ik. Ik bel me suf. Het doet me allemaal een beetje denken aan het grappigste reisverhaal dat ik ooit gelezen heb: De stripverhalen van Kinshasa. Misschien kan mijn redacteur een linkje plaatsen als hij het verhaal nog heeft.

Ter afsluiting nog even een topdrietje van stomste opmerkingen gehoord in het stadion.

3. Ongelooflijk, wat is die De Nooijer nog goed hè. Dennis de Nooijer, doet die ook nog mee?
2. Sorry, kunt u ons het verschil tussen Honkbal en baseball uitleggen? Sorry, wat vraag je? Ik heb vandaag kaartjes voor het honkbal en over twee dagen voor baseball, ik heb het allebei nog nooit gezien maar ik wil het verschil graag weten. Dan heb ik een verrassing voor je meisje, jij gaat het over twee dagen voor de tweede keer van je leven zien.
1. Een vrouw tegen haar man in het atletiekstadion. Denk je dat de lopers straks bij de 400 meter ook bij ons langs komen?

Groeten Diederik

HHH

Deze vakantie ben ik wat minder vaak naar het HHH geweest dan in Athene waar ik maar één avondje heb overgeslagen. Volgens mij denken veel mensen die er nooit geweest zijn dat het toch een beetje een fout / gemaakt Nederlands feestje is waar je eigenlijk helemaal niet bij moet willen zijn. Dat dacht ik voor Athene 2004 zelf in ieder geval wel. Uiteraard hebben deze mensen gelijk, maar zoals zoveel van dat soort dingen, als je erbij bent en je doet lekker mee dan is het geweldig. Dat valt niet echt goed uit te leggen maar ik zal toch een kleine poging wagen.

Een gemiddelde dag in het HHH ziet er ongeveer zo uit. Om 9 uur gaan ze open. Ze hebben allerlei broodjes (wit, bruin, croissantjes, saucijzenbroodjes etc.), koffie een eigen krantje en de Telegraaf. Het complex bestaat uit een groot hoofdgebouw met daarin een grote hal waarin een balie is die voornamelijk door ATP en de NOS wordt gebruikt. Verder staan er pinautomaten en oplaadpunten voor de speciale chippas waarmee je in het huis moet betalen. Links zit in een hal de (voor het plebs als ik afgeschermde) brasserie. Ik moet dus rechts en daar kom je weer in een hal terecht waarin kleding wordt verkocht en medaillewinnaars uit het verleden worden vereerd. Weer links de hoek om kom je langs een soort medisch sportcentrum waarin wat apparaten staan. Daar kun je jezelf laten testen. Als je hierin links zou gaan, kom je in het (voor het plebs als ik afgeschermde) chique restaurant. Ik heb wel ff mogen kijken. Dat ziet er echt goed uit.

Ik ga dus rechts en kom eerst in de botanische tuin waarin loungebankjes zijn neergezet. Daar doorheen kom je op een groot plein met soms een groot scherm. Hier zijn aan een in totaal wel 30 meter lange toonbank de broodjes, koffie, andere dranken en friet te verkrijgen. Ook staan daar een stuk of acht tafeltennistafels voor vrij gebruik. Tot een uur of 9 's avonds is het goed toeven daar.

Het gebouw dat aan dit plein staat is de feesttent. Ik schat 40 meter breed en 400 meter lang. Helemaal achterin staat het podium waarop de feestjes gebouwd worden. In de eerste helft staan hoge tafels met krukken en hangen een hele hoop tv's. Vanaf halverwege begint de echtte feesttent met twee grote barren. Hier gebeurt het allemaal. Op het podium komt de crème de la crème van de Nederlandse popmuziek optreden. Jeroen van den Boom en zo. Da's toch wel wat anders dan 4 jaar geleden Tiësto. Dat is ook wel één van de redenen dat ik minder vaak gegaan ben. God, wat is die man slecht. Wanneer je in een feesttent als deze niet eens het publiek mee krijgt dan kun je echt niets. Zelfs de huis-dj lukt het beter een feestje te bouwen.

Gisteravond op de tribune bij de dameswedstrijd hebben we nog voor hem gezongen. Origineler dan “Daaaaar is de huis-dj, daar is de huis-dj” zijn we niet geworden maar hij beloonde ons toch met het internationaal bekende gebaar met een gebalde vuist waaruit een vinger omhoog steekt. Het was wel één groot feest. We hebben een tribune omgebouwd tot staantribune, zeer tegen de wil van de Chinezen, maar wat kunnen ze doen tegen 100 feestende Nederlanders. We hebben de hele wedstrijd gezongen en gedronken. Klassiekers als Hup Holland Hup, Laat de leeuw niet in zijn hempje staan en We hebben de L, we hebben de A, LA LA LALA LA LALA LA kwamen voorbij maar ook zelf gemaakte limericks en minder bekende liedjes als het verschrikkelijk, doch door mij geïntroduceerde H, O, C. K, E, Griekse IJ, hockey, hockey echt een sport voor mij. Om dat leuk te vinden moet je wel echt dronken zijn en ... de hele tribune lag in een deuk.

Tussen deze en de volgende wedstrijd in stond ik bij een groep van een Maastrichts hockeykamp. Twee blonde jongens en twee blonde meiden. Iedere Chinees wilde met hun/ons op de foto. Eigenlijk hadden die meiden er al wel een beetje genoeg van, maar we begonnen toch te zingen en voor ik het wist stonden er zeker honderd "fotografen" om ons heen en er hebben zeker 50 man in verschillende samenstelling met ons geposeerd. Na 10 minuten hadden we er echt genoeg van en zijn we van 10 naar beneden gaan aftellen. Bij 0 renden we allemaal een andere kant om. Die Chinezen wisten niet wat ze zagen.

's Avonds in het HHH ging het feest gewoon door. We hebben gezongen voor de Inlingers en voor Marianne Vos en daarna speelde de Edwin Evers band. Da's toch wel echt een heel goede coverband. Ik stond naast een in het stadion ontmoette ik denk half Indonesische stoot van 17 die alle nummers van o.a. U2, Phil Collins en The Stones mee kon zingen. We hebben de hele avond samen gedanst en gezongen. Bijna iedere man in het HHH kwam met haar kletsen of dansen, waaronder Dennis van der Geest en Rob Houkus maar ze stond steeds weer binnen twee minuten bij mij in de buurt. Daar was ome Died best een beetje trots op.

De huldigingen in het HHH zijn meestal het gaafst. Iedereen gaat uit zijn dak, de sport(st)ers voorop. Alleen wanneer iemand echt een andere plak had verdiend/gewild dan zie je dat soms nog. De eerste keer kwam Maxima huldigen de tweede keer, bij Debora Gravenstein, Wim-Lex. Dat was echt één groot feest. Maxima kwam nog mee dansen op het podium. Ze gingen met zijn vieren (ook de coach van Debora) volledig uit hun dak. Carlos en ik hadden een Engelse jongen meegenomen uit ons hostel. Ik vroeg nog of hij verwachtte dat Charles en Camilla dat ook zouden doen. Da's de enige keer dat hij heeft gelachen die avond. Voor de rest stond hij erbij met een kop als, shit zeg, ben ik vijf weken in China bij mensen die ik niet versta, nemen ze me mee naar een feestje waar ze Nederlands praten... Die gozer was zeventien en was hier om met een groep scholieren en de juffrouw een weeshuis te bouwen. Om met ons mee te mogen moest er naar zijn huis gebeld worden en Carlos droeg de verantwoordelijkheid voor deze jongen. Carlos is vijftien. Die groep Engelsen eet geen vlees of vis, drinkt niet en hij moest ook al om 12 uur terug zijn. Uiteraard wilde Carlos en ik niet mee, maar dat kon niet. Ik heb nog geprobeerd om hem 3 euro voor de taxi te geven maar ook dat was niet mogelijk. Hij moest die fiets zelf inleveren. Gelukkig had Carlos de verantwoording, want Guus Meeuwis trad op. Ik ben lekker gebleven. Zij waren een kwartiertje te laat en dat leverde toch een problemen op. Wat een mormonenclub was dat zeg. Betaal je dan 7.000 euro voor, wat een klotevakantie.

Gisteren vertelde Cathy mij dat er nog een 2-persoons kamer leeg stond en dat ze die toch niet meer zouden verhuren deze maand. Omdat ik het langst hier bleef, mocht ik hem (gratis) hebben. Voor mij hoefde het eigenlijk niet, maar het op dat moment had ik toch niet zo'n leuke kamergenoten dus toe maar. Achteraf ben ik erg blij. Een prima kamer met een heerlijk, veel zachter, tweepersoons bed. Toch wat schoner, een fijne badkamer met hier wel van alles dat je ook in hotels krijgt als zeep, slippers, een handdoek. Heerlijke kamer.

Vanavond geprobeerd op de zwarte markt een kaartje voor het atletiek te krijgen, maar ik heb niets gevonden. Wel honderden andere tickets dus misschien probeer ik het morgenvroeg weer. Maar eerst ff naar Beijing West voor een treinkaartje naar Xi-An. Wanneer dat lukt ff op internet een vliegticket van Xi-An naar Shanghai boeken. Daar wil ik 1 of 2 nachten bij Frans slapen en dan weer naar Beijing. De muur bewaar ik voor het laatst.

Vandaag een slechte pot van de heren gezien. Zal wel aan het vroege tijdstip hebben gelegen. Na de wedstrijd hadden de spelers een keer wat meer tijd voor de familie, dus ik heb Sander en Jeroen ook even een handje gegeven.

Morgen de eerste halve finale. Ik ben erg benieuwd. Nu gaat het echt beginnen. Mijn kaartje voor de damesfinale heb ik nog steeds niet binnen. Daar baal ik goed van. Die andere twee ging prima. Vannacht maar ff proberen te bellen.

Tot snel weer.

Groeten Diederik

Positief over China

De eerste zes hockeydagen zitten erop en ik heb buiten het hockey weinig gedaan. Zeker de laatste drie dagen niet omdat ik iets verkeerd gegeten had. Ik ben alleen naar de wedstrijden gegaan en heb verder cola gedronken. Gister wel van een Japanse kamergenoot een Japans medicijn gehad waarvan ik overtuigd was dat het zou helpen. Het was zo smerig dat niemand dat zou proberen als hij niet zeker wist dat het hielp. Ik voelde mij vandaag ook weer beter, maar mijn uitgebreide lunch is er toch weer in drie stadia vloeibaar uitgekomen. Wordt toch weer cola drinken de rest van de avond en straks ff zelf wat medicijnen halen.

Carlos, mijn kamergenoot van de laatste tien dagen, is naar huis. Dat vind ik wel jammer, want het was een aardige gozer. Hij is vijftien maar ziet eruit als twintig. Is vaak erg volwassen, maar soms ook weer een heerlijke principiële, vervelende puber van vijftien. Heerlijk. Hij was hier voornamelijk voor een huwelijk in Mongolië en heeft inmiddels een maand rondgereisd. Hij was met zijn moeder.

Dat zij weg is, vind ik minder erg. Wat een dom mens was dat. Ze klom de hele tijd op haar stokpaardje dat het in China zo erg was voor die mensen en dat de spelen er alleen maar waren om propaganda voor de Chinese regering te maken. En de Chinezen waren zo chauvinistisch (nee, wij niet in dat hockeystadion). Voor enig tegenargument had zij geen enkel oor. Maar toen ik haar later hoorde verklaren dat het in Cuba allemaal wel perfect voor elkaar was, wist ik meteen wat er aan de hand was. Mijn helaas overleden oom, een zeer wijs man, zei ooit tegen mij: "Tegen eigenwijsheid kun je wel vechten, maar tegen domheid niet". Wat had hij weer eens gelijk.

Nog even dan. Naast ons hostel woont een gezin, vader, moeder en één kind (hoe kan het ook anders). De zoon, ik schat een jaar of dertien, heeft een oude rolstoel, waar hij wel eens in zit maar die hij voornamelijk als rollator gebruikt. De schuur van 2 bij 3 waarin ik ze in en uit zie gaan, blijkt bij nader inzien de complete woning van het gezin te zijn. Moeder mag 's ochtends de emmer die ze als toilet gebruiken in het openbaar toilet legen. Pa wast zijn haren in een teiltje, met water uit het meer, op straat. Zouden deze mensen het echt zo erg hebben gevonden als zij hun huis uit gezet zouden zijn en een flatje met toilet en stromend water in het buitengebied toegewezen hadden gekregen plus nog een, voor hun begrippen, behoorlijk zakcentje?

Pa mailde laatst dat Hans Moleman, China-correspondent van de Volkskrant, een zeer positief stukje over de Chinese media in de krant heeft gezet. Dat komt misschien door mij. Ik opperde in een gesprek met wat Nederlandse journalisten dat de Chinese media misschien niet altijd de hele waarheid geeft, maar dat het bij ons ook niet altijd helemaal lekker was. Gedreven door hetgeen de mensen willen lezen, dus hetgeen verkoopt en hetgeen geld oplevert, zoeken onze media ook heel Beijing af naar mensen die willen klagen over het feit dat zij uit hun Hutong zijn gezet. Uiteraard zijn die er. Mensen die een redelijk lopend winkeltje hadden aan de rand van de Hutong waar nog wel eens wat toeristen langs kwamen waaraan ze een watertje konden verkopen willen uiteraard niet weg. Maar ze moesten er wel goed naar zoeken en dat ligt er echt niet alleen maar aan dat niemand iets durft te zeggen. Dat is ook zeker niet mijn eigen ervaring. Maar dat Hans nou uitgerekend de pers moest uitkiezen voor een positief stukje? Ik moet hem daar nog eens op aanspreken. Ik zag hem vandaag wel bij het HHH maar hij was daar met zijn net aangekomen vrouw en dochtertje. Dat leek mij niet echt de gelegenheid.

Ik ben trouwens zeker niet alleen maar positief hoor. Veel is ook niet goed, maar ik vind wel dat wij niet met die arrogante wereldverbeterende blik van het westen moeten kijken. Hier lopen veel militairen op straat, maar het is wel veilig. Wij klagen over te weinig blauw op straat.

Dat een aantal militairen is omgekleed als vrijwilliger van de OS vind ik dan weer wel idioot. Om het niet te laten opvallen, laten ze de echte vrijwilligers ook marcheren. Een blinde ziet het verschil nog. Ook zitten er op elke hoek van de straat mensen (voornamelijk oude vrouwtjes) in een groepje van drie of vier onder een parasol. Die zijn er alleen maar voor om "incidenten" door te bellen. Dat gaat wel een beetje ver vind ik.

Verder zijn Chinezen gewoon erg trots op hun land, maar ook echt ongelooflijk vriendelijk. Alleen in het stadion begin ik een hekel aan ze te krijgen met dat tot aanmoedigingsteam opgeleide, niet gehinderd door enige kennis van de hockeysport, stelletje idioten. Tijdens de mannenwedstrijd van Nederland tegen Zuid-Afrika waren die idioten 70 minuten lang China China China aan het zingen. Dat is trouwens niet eens een door de overheid goedgekeurde kreet. Die zijn er zes. Ik ken alleen, vrij vertaald, Chinees team - kom op. Maar goed, ze weten niet beter, zullen we maar zeggen. Tijdens die wedstrijd zaten Carlos en ik, en nog een 40-tal Nederlanders meer, achter de goal. Dat zijn de goedkope plaatsen. Nederland speelde de tweede wedstrijd en veel Aussies waren al naar huis. Wij naar de tribune langs het veld. Uiteraard zei een vrijwilligster dat dat niet mocht. Geen probleem we liepen gewoon door. Heerlijk die Chinezen. Ze hebben de opdracht om te zeggen dat iets niet mag, maar als je het dan wel doet dan houden de orders op. Tegen bij alle veertig heeft ze dan ook gezegd dat ze deze tribune niet opmochten en wij zaten er uiteraard allemaal.

Bij de ingang gaat het nu ook een stuk beter. Je moet je spullen al in een bakje leggen en dan gaan ze je af met zo'n metaaldetector. Die poortjes staan er echt voor niets. Zelfs op een vulling gaan ze af. Er is nog niemand geweest bij wie het poortje niet afging maar verder loopt alles gesmeerd.

Woensdagmiddag nog naar volleybal geweest. Daar spelen ze geen volksliederen. Erg vreemd. Wij zaten bij een stel Nederlandse meiden in de buurt. De meesten werden helemaal gek van die Chinezen die met hun op de foto wilde, behalve een blonde stoot van 1 meter 85, die ging voor een nieuw wereldrecord. Bij haar "foto shoot" stonden zeker 100 man te wachten om samen met haar vastgelegd te worden op de gevoelige plaat. Erg grappig.

's Avonds met de taxi naar het hockey. Ik heb de chauffeur vijf keer laten zien waar ik wilde zijn en hoe ik wilde rijden. Bij de tolweg maakte ik een foutje. Ik wist niet dat wij direct de parallelweg op moesten waardoor wij onze afslag misten. Geen punt uiteraard, maar hij begon toch te foeteren. Hij moest van mij de volgende afslag eraf en naar een politieman rijden. Dat wilde hij ook niet maar de politieman gebaarde ons. Deze sprak goed Engels, legde de weg in het Chinees aan de chauffeur uit en daar gingen we weer. Het was niet echt heel erg moeilijk. Even doorrijden. Onder de snelweg door, rechts houden en we waren er. Ik heb onze chauffeur nog drie keer de weg moeten wijzen, terwijl hij maar bleef foeteren en ons er uit wilde zetten. Ik heb uiteindelijk mijn verontschuldigingen maar aangeboden. Erg vervelend uiteraard dat ik de weg in Peking niet beter wist dan hij die er taxichauffeur is.

De dameswedstrijd tegen China was wel erg gaaf. Er waren toch nog een paar honderd Nederlanders. Hoewel we kaartjes door het hele stadion hadden zaten we grotendeels bij elkaar. Erg hard geroepen uiteraard om nog een beetje tegengas te kunnen geven en het eindresultaat vergoedde alles. Ik zat naast de twee reserves. Na de tweede wedstrijd van de ochtend nog een tijd met Kelly Jonker gepraat. Wat een spontane meid is dat zeg. Erg gezellig.

Dan vroegen er nog een stel mensen zich af hoe het met de inheemse schonen zat. Nou daar begin ik echt niet aan. Echt geen zin in. Een paar dagen geleden was ik met de slechts Engels sprekende meid hier aan het kletsen. Zij heeft nog nooit meer dan twee woorden Engels tegen een gast gesproken maar tegen mij zei ze: "Last night I dreamt you were going away, I was very sad". We waren toevallig even alleen. Snel wegwezen, dacht ik. Zo, da's ook weer uit de wereld.

Groeten Diederik

Kort intermezzo: de voorbereiding

Ergens in juni 2007 heb ik besloten naar de Olympische Spelen in Beijing te gaan. Alvast wat dingetjes nagevraagd maar het echte regelen kon pas een jaar van te voren. De Spelen zijn 24 augustus 2008 afgelopen dus op 24 augustus 2007 ben ik al begonnen op internet te zoeken naar een kamer en een reis. Jutta, een vriendin van mij, werkte toen nog bij Arke en die zou ook kijken.

Via de normale sites waren zeer acceptabele prijzen te zien, maar er was geen vlucht te boeken. Jutta lukte het wel om een vlucht af te blokken. Mooi dat was al gelukt.

Een kamer regelen was makkelijker. Ik had een site van Harry van der Heijden gekregen en dit bleek ook de enige site te zijn waarop geen toeslag van 700% tot 900% zat. Ik koos het hostel dat het hoogste punt kreeg van de bezoekers en boekte voor € 25 per nacht een 2-persoons kamer voor mij alleen. Perfect dat was ook weer geregeld. So far, so good.

Een paar dagen later een mailtje van Arke. De vlucht was toch niet te boeken. Ze vroegen of ze door moesten gaan met zoeken. “Graag”, zei ik en ik probeerde zelf ook van alles, maar er was toen al niets meer vrij. Achteraf blijkt dat alle luchtvaartmaatschappijen zelf hun tickets afgeblokt hadden om ze veel later tegen woekerprijzen te verkopen met als gevolg dat er nu alleen half lege vliegtuigen aankomen. Jutta is het uiteindelijk, door drie dagen lang elk uur te kijken, gelukt om een vlucht bij een Russische maatschappij te boeken. Heen en terug via Sint Petersburg.

De tickets voor de wedstrijden konden inmiddels ook besteld worden. Met mijn ervaringen met Athene (daar waren op de wedstrijddag nog kaarten voor alle hockeywedstrijden verkrijgbaar) in het achterhoofd maakte ik mij daar het minste zorgen om. Het antwoord van ATP (het reisbureau dat de kaartverkoop voor Nederland regelt) liet lang op zich wachten. Uiteindelijk zelfs een maand of vijf geloof ik. Ik had alleen de kaarten voor de halve finales en finales van het hockey besteld, want de poule-indeling was nog niet bekend.

Intussen kreeg ik een mailtje van Sleepy-Inn. Sorry, maar we hadden de kamerprijzen nog niet aangepast aan de Olympische Spelen. De prijs wordt € 200 per nacht. Geleidt door de enige mogelijkheid van een ticket voor een hele maand was dat dus € 6.200. Oeps dat wil (en kan) in niet betalen. Hebben jullie ook andere opties? Ja hoor, een bed op een 4-persoonskamer met badkamer voor € 50 per nacht. Zo gezegd, zo gedaan.

Achteraf blijkt Sleepy-Inn het misschien wel het beste van alle hostels te hebben gedaan. De hostels die meteen hun prijzen omhoog hebben gegooid, staan meer dan voor de helft leeg en de prijzen zakken verschrikkelijk. Bij Sleepy-Inn zit het bijna vol.

Toch geen slechte keuze hoor, want we hebben wel het leukste hostel van de stad. Een redelijk schone maar kleine kamer, 6 of 7 leuke meiden en veel leuke gasten, een dakterras, twee PC-s, een groot, een TV en net voldoende ruimte om gezellig een pilsje met wat andere gasten te pakken. Ook was het tijdens de Olympische Spelen niet mogelijk een visum te krijgen als je niet voor iedere dag een slaapplaats geboekt had.

ATP reageerde en alleen één kaartje, voor de halve finale vrouwen was toegewezen. Oeps. Via de media was ook bekend geworden dat het verkrijgen van kaartjes erg lastig zou worden. Meteen maar, voor de poule-indeling bekend was, alle hockeykaartjes besteld. Deze kreeg ik grotendeels toegewezen maar weer zonder de gewenste finales. Achteraf bleek ik toch nog de eerste twee wedstrijden van de vrouwen te missen. Totale kosten: nog geen € 160. De kaartjes van de finales heb ik uiteindelijk via mijn neef Roderik uit Californië geregeld. Dit was wel enigszins prijzig. Drie stuks voor in totaal € 250.

Over Beijing maakte ik mij ook zorgen. Alles zou moeilijk zijn. Taxichauffeurs wisten van toeten nog blazen. Niemand begreep je. Harry van der Heijden stelde mij gerust. Niets is moeilijk in Beijing en als je de fiets pakt kom je sowieso overal. Hij blijkt gelijk te hebben.

Over het verkrijgen van een visum deden inmiddels veel wilde verhalen de rondte. Het was, na de ‘Tibet-incidenten’ rond de Olympische fakkeltocht bijna onmogelijk om China binnen te komen. Toch maakte ik mij daar, soms tot ergernis van mijn directe omgeving, weinig tot geen zorgen over. Ik ging ervan uit dat China wel moest tijdens de Spelen; met de Champions League finale in Moskou was het ook goed gegaan. Bovendien stond op de site dat je pas twee maanden voor je reis een aanvraag kon indienen, dus ik kon toch nog niets ondernemen.

Ik bleek, grotendeels, gelijk te krijgen. Wanneer je aan een paar simpele, maar scherpe, eisen voldeed had je geen probleem. Een vliegticket, een slaapplaats en kaartjes voor de Olympische Spelen, waren voldoende. Dat had ik dus ik heb geen 15 minuten (zonder de in totaal 2 uur wachttijd en vier keer 2 uur reistijd dan) nodig gehad om mijn visum te regelen.

Inmiddels had ik ook weer een mailtje van Arke gehad, waar Jutta inmiddels weg was, dat de terugreis verlaat was en dat de reis St. Petersburg - Amsterdam niet meer te halen was. Nou dat weer. Uiteindelijk is ook dat via een extra vlucht via Kopenhagen opgelost. Bij de ambassade heb ik erop gegokt dit maar niet door te geven. Ik had immers nog geen kamer voor deze extra nacht. Achteraf bleek dit een verstandige keuze te zijn. Ik heb een visum voor 40 dagen. Ruim voldoende dus.

Ook Arke kwam weer om hoek kijken. Het beloofde ticket bleef maar uit en ik begon hem goed te knijpen. Zouden ze mijn gemaakte kosten terugbetalen als ik geen ticket meer kon krijgen? Wel kon ik mijn kaartjes bij ATP inmiddels ophalen en voor de halve finale en finale heren lagen, als ik nog eens € 22 over maakte, ook een kaartje voor mij klaar. Dit heb ik maar gedaan. Ik wist hoe moeilijk het was deze te krijgen.

Een week voor vertrek kreeg ik een e-ticket van Arke dus nu was alles rond. Tas in gepakt. Flat opgeruimd. Nog ff goed op stap geweest met de schakers en toen kon ons pa mij ophalen om mij op het station af te zetten.

Wie mijn verdere avonturen in China in chrologische volgorde wil lezen, moet even terug klikken naar mijn allereerste bericht en dan steeds doorklikken, onderaan, naar 'NIEUWER BERICHT'.

Groetjes,

D'n Died

Hockey en hoosbuien

Beijing, 10 augustus 2008

Hoi lieve mensen,

Even een zeer kleine up-date. Fijn trouwens dat jullie veel terugmailen. Heerlijk om dat hier te lezen.

Vandaag de eerste wedstrijd zonder kaartje van de Nederlandse dames. Ik had er wel één van het grote stadion dus lekker vroeg die kant op. Misschien kon ik nog wat regelen. Vanaf half vijf brak er een wolkbreuk uit, echt niet normaal. Binnen vijf minuten was ik nat tot op het bot. Ik was ook ff bang voor mijn telefoons. Bij het stadion kreeg je regenjassen. Ik heb er drie verbruikt. Wel heb ik kennelijk wat gebeld en mijn internet stond aan. Ik hoop dat ik niets gedownload heb, anders betaal ik echt zo ongelooflijk veel. 10 euro per MB of zo.

Door de regen deden de poortjes van de security het niet. Dan houdt het hier dus op. Er waren Australiërs die twintig minuten voor het einde van de wedstrijd pas bij de wedstrijd aankwamen.

Ik ben gewoon binnengegaan bij stadion A, maar ik kon naar Stadion B lopen. Daar kon ik staand door het hek naar de inhaalrace van Australië kijken. Het was 4-1 voor Korea en ze wonnen 5-4. Uiteraard was die plek al genoeg, maar dat valt natuurlijk te veel op. Bij alle ingangen van de tribunes stonden ze scherp te controleren. Toen maar aan wat Nederlanders gevraagd of het druk was, maar dat bleek mee te vallen. Groep 1 was niet echt behulpzaam maar bij de tweede, een man en vrouw van eind zestig, schat ik, en twee meiden van midden dertig, had ik meer succes. Hij nam me gewoon mee. Wij liepen voor hem en hij liet de kaartjes zien. Wist die Chinees veel hoeveel mensen en kaartjes er waren.

Een leuke wedstrijd gezien. Na afloop even naar Peter Verzijden geroepen en toen snel naar het hostel om te douchen. Vanavond maar geen HHH. De zwemsters worden toch pas later gehuldigd. Basketbal gekeken en zo naar bed. Mijn spullen liggen nog te drogen.

Groeten Diederik

De Verboden Stad, het HHH en de actievoerders

Beijing, 10 augustus 2008

Hallo lieden,

De Spelen zijn begonnen en we hebben al goud ook!!! Wat geweldig die meiden. Het was mij net gelukt om om kwart over 11 op te staan en naar de TV te strompelen. Stond er turnen op. Gelukkig mocht ik het zwemmen opzetten. Je hebt hier vijf zenders die allemaal een andere sport uitzenden dus het meeste is wel te zien, als jij degene bent die over de afstandbediening gaat. Die Chinezen waren erg teleurgesteld, want ze bleven in de analyse maar beelden van China uitzenden, volgens mij om te analyseren waar het nou toch zo helemaal mis gegaan was.

De laatste twee dagen voor de Spelen ben ik naar de Verboden Stad geweest, en de dag erop naar de Lama Tempel en Silk Market. De Verboden Stad was mooi, maar viel mij toch een beetje tegen. (Als je één gebouw gezien hebt, heb je ze allemaal wel gezien, er staat gewoon niet zoveel speciaals in.)

De Lama Tempel vond ik veel interessanter. Die staat vol met verschillende beelden waar soms ook mooie bij waren. Het meest speciale is een beeld dat 18 meter hoog is (de tempel waarin hij staat is overigens 18,20 meter hoog) en uit één witte sandelhouten boom gesneden is. Erg indrukwekkend.

Silk Market vond ik ook niet zo speciaal. Weinig zijde ook, maar misschien zat ik wel niet helemaal goed. 's Avonds toch maar even naar het HHH gegaan om te kijken of ze toch niet open zouden zijn. Dat waren ze gelukkig wel, zodat we de mannen van Foppe hebben kunnen zien. Er waren wat jongens van Den Bosch, die ik goed ken dus daar ben ik toen en gisteren mee opgetrokken. Vroeg terug naar het hostel.

De dag van de opening heb ik echt weinig gedaan. 's Middags hier met een Amerikaanse meid en jongen gesproken. Die wilden wel mee naar het 3H en ook hun Engelse kamergenootje wilde wel mee.

Ze waren erg onder de indruk van die gekke feestende Hollanders. We waren er namelijk al om 18:30 uur en toen speelden de Corona's. Een compleet idiote band, maar wel grappig. Iedereen stond te dansen en te zingen. Dat bleek niet erg verstandig want toen de opening begon was het al zeker 40 gr. C binnen. Het is toch niet echt plezierig als je in een land waar het 35 gr. is met een luchtvochtigheid van 90% naar buiten moet om af te koelen, maar dat was toch echt het geval. Het zweet droop tappelings van mijn rug, in een zwembad zou ik niet natter zijn geweest. Dat die knappe Engelse mij niet wilde versieren, kan ik ook alleen maar verklaren doordat ik een werkelijk verschrikkelijke lichaamsgeur afscheidde.

Gisteren was het niet veel beter maar toen was ik wel een beetje voorbereid. Ik had mijn Beco-ventilatortje en het kleine busje deo van ons mam bij me.

Ze hebben weer nieuwe fietsen bij het hostel en deze zijn beter. Dit zadel kan hoger en dan is het net te doen. Eigenlijk is Peking geen stad om in te fietsen. Te warm en de taxi's en metro's hebben uitstekende airco maar bij het hockeystadion kom je niet echt in de buurt met de metro. Je kunt wel een taxi heen nemen, maar ik ben bang dat net als bij het HHH je op de terugweg amper een taxi kunt krijgen. Bovendien weten die chauffeurs echt helemaal niets. Ook als je het adres in het Chinees laat opschrijven, snappen ze het niet, kaart lezen kunnen zien niet en nee zeggen willen ze niet. Die idioten zetten je rustig aan de andere kant van de stad af en zeggen dan dat ze het verder ook niet weten. Gelukkig ken ik de weg in Peking inmiddels goed en weet ik wat rechtdoor, rechts, links en stoppen is. Ze kijken in het begin wel raar, maar doen uiteindelijk wel gewoon wat je zegt dus dat komt goed. De sleutel van een van die fijne fietsen houd ik mooi in mijn zak. Die is de rest van de OS van mij.

Het verkeer hier is ook heel makkelijk. Regels zijn er niet, tenminste ik heb ze niet kunnen ontdekken. Auto's stoppen wel voor stoplichten, fietsen niet. Rechtsaf mag altijd en dan is het gewoon wie het eerst aankomt heeft voorrang. Werkt perfect. Ze kunnen daardoor ook niet erg hard rijden. Gaat allemaal perfect.

Ik was al vroeg bij het 3H om de laatste 100 km van de wegrace en wat andere Nederlandse sporters te bekijken. Richard Schuil kwam net naar buiten toen ik aankwam. Binnen even met Lars Gilhaus en de zus van Mark Lammers gekletst.

's Avonds was de huldiging van Houkes. Een groot feest. Hij ging volkomen uit zijn dak. Maxima deelde hem zijn trofee uit en hij maakte er eens goed gebruik van door haar een paar keer extra te kussen. Umberto Tan zei er iets van en hij zei ook dat ie een beetje op moest passen omdat de prins erg kort achter hem stond, maar Houkes was niet onder de indruk. Hij wist dat Willem kon judoën, maar met brons had hij zoveel zelfvertrouwen dat hij niet bang voor hem was.

Later kwam Jan Smit. Het bleef een groot feest. Ons groepje bestond uit vier Bosschenaren, Herman Kruis, Rogier Hofman en Jaap Stockman. Wel grappig. Aardige kerels ook.Om 12 uur was Jan klaar en ben ik maar naar het hostel gefietst. Een keer vroeg naar bed dacht ik, maar om 1 uur kwamen er vier Nederlanders binnen en was het erg gezellig. Shit, weer 4 uur geworden.

Vanmorgen net op tijd uit bed om de 4 X 100 dames te kijken (zoals verteld). Straks maar ff naar een supermarkt en dan naar het Hockeystadion. Ik heb nog steeds geen kaartje voor de goede wedstrijd, maar ik hoop nog iets te kunnen regelen daar. We zien wel.

Een Amerikaanse fotograaf in ons Hostel is goed geïnformeerd en houdt mij op de hoogte van de relletjes die er toch zijn. Het zijn maar wat kleine protestacties met uitzondering van de moord in de Drum Tower, op vijf minuten fietsen van hier. Een 47-jarige Chinees heeft de broer van de Amerikaanse Volleybalcoach doodgestoken, twee andere verwond en is zelf van de toren afgesprongen. Waarom is nog onduidelijk.

De rest zijn vredige acties voor een vrij Tibet. De Chinezen zijn daar erg uitgesproken over. Tibet hoort bij China en wie daar anders over denkt, is zijn verstand volkomen kwijt. Zelfs de meest kritische Chinees denkt daar zo over. Die Amerikaanse fotograaf hier, was als enige buitenlander aanwezig toen op de dag voor de opening een Tibetaanse vlag werd opgehangen vlak voor het Bird’s Nest. Toen hij foto's maakte werd hij bekogeld en toen hij in een taxi stapte, riepen de omstanders naar de chauffeur en moest hij weer uitstappen. Hij heeft een behoorlijk eind moeten lopen.

Zo, weer genoeg getypt dunkt me.

Groeten Diederik

Rustig aan in de smog

Beijing, 5 augustus 2008

Hoi,

Om maar met de deur in huis te vallen, het kan altijd erger.

AMSTERDAM - Een Israëlisch echtpaar is zondag bij het vertrek vanaf de luchthaven Ben-Gurion een van hun vijf kinderen vergeten op het vliegveld.
Het ultraorthodoxe gezin was na het inchecken zo opgegaan in het belastingvrij winkelen, dat het zich moest haasten om de vlucht naar Parijs te halen. Een 3-jarig dochtertje raakte in de verwarring de rest van het gezin kwijt, maar de ouders merkten pas dat ze het kind waren vergeten toen ze tijdens de vlucht te horen kregen dat het huilend om haar moeder door een politieagent was gevonden op de luchthaven.

Valt mijn stunt met die telefoons nog mee, toch?

De laatste dagen een beetje rustig aan gedaan. Eergisteren door Beihai Park gelopen, een paar tempels en een paar beelden, waaronder een prachtig twee meter hoog wit-jaden Boeddha-beeld, bekeken. Daarna (stomkop als ik ben) langs de Verboden Stad gelopen in plaats van er doorheen. Toen om het National Theater gelopen, echt een prachtig gebouw. Zoek het maar eens op met Google Earth. Even over het Tiananmen-plein gelopen. Dat is vooral groot en er staan veel Chinese toeristen op. Het was erg warm dus snel de metro in en naar het hostel.

's Avonds in een tentje wat vol hing met foto's uit Pride and Prejudice een heel slechte panpizza gegeten. Toen om het meer gelopen en in een Corona-bar naar een Zuid-Amerikaans Salsa-bandje geluisterd. Was erg leuk en ik kwam aan de praat met een Spaanse advocaat die de Corona-parties begeleidt. Er zijn tot het eind van de spelen iedere avond in die of vier tentjes Corona-parties met Salsa-bandjes. Die Chinezen snappen daar niets van. Ze zitten maar stoïcijns te kijken.

Na tien minuten moest dat bandje dan ook weer ophouden en begon er een Chinees bandje te spelen. Tien seconden waren genoeg om te besluiten daar niet meer naar te luisteren. Mijn Spaanse makker nam me mee naar twee andere bars. In de eerste was het heel gezellig. Er was een bandje met twee danseressen en een groep Amerikanen die aan het feesten waren. Die mensen gingen mee naar de volgende bar. Daar stond een rare Chinees met een maffioso-hoedje op. We deden een beetje raar tegen hem, maar na verloop van tijd pakte hij één van de danseressen en begon toch te dansen. Je zag die danseres ook verbaasd kijken, maar ze werd steeds fanatieker. Na verloop van tijd was haar wat oudere collega aan de beurt. Dat werd een wat rustiger meer sensuele dans. Toen pakte hij danseres één weer en gingen ze echt los. Ze vloog door zijn benen, langs zijn lichaam en over zijn hoofd. Geweldig om te zien. Na een stuk of tien Corona's had ik het wel gezien. Het blijft toch slappe pis met een stukje citroen erin. De taxi naar huis reed wel erg om, maar toen ik de kaart erbij pakte en hem heel boos aankeek, draaide hij snel om en reed naar de omgeving van het hostel. Toen ik om half drie thuiskwam was ik goed opgelicht voor 28 Yuan (€ 2,80).

Gisteren naar het Olympisch park gefietst. De oude fietsen hier zijn erg slecht en op de nieuwe kan Menno al bijna bij de trappers. De smog is echt erg. Fietsen zonder (zonne)bril is niet te doen. De troep komt met emmers je ogen in.

Na twee uur met de wind mee fietsen, was ik eindelijk bij het hockeystadion. Ik was kapot en moest nog tegen de wind in terug. Ik ben ook om het Olympisch dorp gefietst. Niet echt interessant. vijftig flats met vlaggen eruit, meer niet. De Nederlandse delegatie heb ik niet kunnen ontdekken.

Inmiddels liggen er een Taiwanees en Carlos, een Nederlander van 15 jaar, op mijn kamer. Hij is hier met zijn moeder. Die komt over een paar dagen bij ons liggen, begreep ik.'s Avonds met Frans, Carlos en zijn moeder in een leuke Hutong in een Italiaans restaurantje gegeten. Dat was erg goed. Na het eten met Frans gaan poolen en op de terugweg in een aftands Chinees cafeetje wat biertjes en Chinese wijn gedronken. Veel met twee Chinezen gepraat. Hij was een documentairemaker, zij een paparazzo. Die Chinese "wijn" moesten wij met hem drinken. Dat is een soort 58% sterke spiritus, maar goed. Om 4 uur waren we terug.

Vandaag doe ik het rustig aan. Misschien even naar wat marktjes, maar that’s it. Ik wil morgen naar de Verboden Stad en dan moet ik echt een keer wat vroeger opstaan.

Groeten Diederik

In en om het hostel

Beijing, 2 augustus 2008

Hoi mensen,

Het viel mee. Maar twee opmerkingen dat ik toch ook wel wat dom was geweest. Helaas geen complimenten voor mijn oplossende vermogen, maar dat is altijd zo.

Enfin, ik kwam na al die omzwervingen rond twee uur aan op het metrostation in de buurt van Sleepy Inn. Dat is bij jullie 8 uur 's ochtends dus was ik al bijna 26 uur op. Het was nog een hele trip naar mijn bestemming, mede door die toch wel zware tassen. Vooral Curds sporttas op wieltjes trok veel bekijks.

Toen ik op het adres aankwam waar ik volgens de beschrijving moest zijn, raakte ik in lichte paniek. Ik had de routebeschrijving dan wel niet helemaal gevolgd, ik had geen meer gezien en dat had wel gemoeten, maar ik stond zonder twijfel voor de goede deur. Het leek niet eens op een hostel. Er was één deur die op slot zat, geen bel en ik keek op een raar binnenplaatsje. Ik probeerde ze te bellen met mijn teruggewonnen telefoon met Chinese sim maar dat werkte niet echt. Zou het hostel wel bestaan of zou ik gewoon opgelicht zijn? Toen ik de kaart erbij pakte, werd ik aangesproken door een Chinees koppeltje en gelukkig lukte het hen wel het hostel te pakken te krijgen. De ingang is achterom, ff wat gekletst en toen maar snel een uurtje of twee op bed gaan liggen.

De kamer is vrij krap, twee stapelbedden, vier houten kluisjes, een wastafel en een badkamertje. Weinig tot geen ruimte om te lopen, laat staan om spullen kwijt te kunnen. Ik heb al mijn spullen in mijn kluisje gedaan maar daarmee was dat helemaal vol. Later heb ik mijn kleren in de tas onder het bed gedaan en de rest in de kluis, dat past veel beter en is toch ook overzichtelijk.

Verder heeft het hostel een barretje, een tv met 60 zenders (allemaal Chinees op twee Engelstalige na, die ook gewoon door China worden gemaakt), een lange tafel en een zitkamer met twee pc's. Het wordt gerund door een stel (vijf, zes of zeven daar ben ik nog niet helemaal uit) jonge meiden en ligt midden tussen twee ‘lakes’ waarvan er aan één gevist wordt. Het andere, veel grotere meer wordt omringd door eettentjes, maar voornamelijk barretjes. Daar ben ik gisteren omheen gelopen. Ook ben ik in een oud paleis van een of andere prins geweest. Niet echt interessant.

Toen ik terugkwam was ik niet meer de enige gast in het restaurant. Een Oostenrijkse architect die in Peking woont, een Nederlandse fotograaf en een Chinees kwamen ook logeren. De Chinees lag vannacht op mijn kamer. Met hem ben ik een hapje gaan eten en nogmaals rond het meer gelopen. Hij at soep en noedels en zelf meegenomen meloen en druiven voor 50 cent. Ik iets met eend en iets met ei (en een fles bier) voor nog geen 6 euro. Van de, ik schat, zeventienjarige ober mocht ik mijn bier niet uit de fles drinken maar moest het in een soort theekopje, bah.

Tijdens de wandeling probeerde ik mijn Chinese kompaan nog te bewegen de kroeg in te gaan maar 4 euro voor een flesje bier was duidelijk niet zijn budget. We hebben er twee van 1 euro op de oever gedronken terwijl hij vertelde dat het niet goed ging in China, te veel milieuvervuiling, veel meer echt rijken en veel meer echt armen, te weinig water en te weinig technologische kennis. De regering was wel heel goed bezig. Ik heb het maar zo gelaten.Mijn Chinese metgezel ging vroeg naar bed en ik heb aan het barretje nog wat gelezen en gekletst met de meiden. Nadat ik hoorde dat één van hen al getrouwd was (en van Lyn hoorde waarom), heb ik haar de term shotgun marriage uitgelegd. Dat blijkt echt heel veel voor te komen in China (ik denk zelf Beijing). Dat verbaast me niets. Ik heb langs het meer alleen maar elkaar omhelzende verliefde koppeltjes gezien.

Frans, de Nederlandse fotograaf, kwam binnen en vertelde dat alle hostels in Beijing leeg staan vanwege de hoge prijzen. Volgens Linda komen er half augustus wel zestig man. Frans gelooft er niets van. Hij heeft zijn bed tot 8 augustus gratis gekregen en dan gaat hij ergens anders slapen. Waar weet hij nog niet maar hij is ervan overtuigd dat de prijzen nog zullen dalen.

De Oostenrijkse architect gaf wat inzicht in de "gewone" huizenmarkt toen ik hem vanmorgen zag. Hij woont al twee jaar hier met vrouw en kinderen. Als je een appartement in Beijing huurt, dan krijg je slechts een contract voor maximaal een jaar. Alle huiseigenaren hebben de contracten per 1-8-2008 laten aflopen. Deze maand zijn de appartementen niet te betalen. Hij zat ook nog voor de normale prijs hier, maar gaat na 8-8-2008 een paar weken bij vrienden wonen. Zijn vrouw en kinderen zijn twee maanden naar Brazilië. Na de Spelen wil hij een huisje huren in één van de opgeknapte Hutongs in deze buurt die de leukste van Beijing blijkt te zijn. Over Hutongs vertelde hij nog dat er nu wegen zijn die twee weken geleden nog eenbaans waren maar nu ineens zesbaans. Het plan wordt gemaakt en de bewoners worden geïnformeerd. Vervolgens volgt, net als in Nederland, de uitzettingsprocedure. De juridische gevolgen zijn wel wat simpeler. De mensen krijgen een brief waar ze heen kunnen en twee dagen later doet de bulldozer zijn werk. Er komt een mooie muur met gras en allerlei plantjes om de wijk en klaar is kees.

Dat heb ik vandaag zelf ook een paar keer ervaren. Ik heb een heel lange fietstocht gemaakt waarbij ik in het gedeelte richting het Olympische park toch even goed de weg kwijt raakte. Ik ben echt heel grote wegen tegengekomen die helemaal niet op de kaart stonden. Uiteindelijk zelfs de hulp van een stel Chinezen gevraagd. Nou ja van een stel, ik vroeg één Chinese waar ik was. Na tegelijkertijd van zeven personen antwoord te hebben gehad, had ik wel een beetje een idee maar het was toch lastig. Vooral ook omdat ze alle zeven bleven praten. Nog even gevraagd of ik als ik rechtdoor reed naar het noorden reed. Dat bleek niet het geval. Dat was duidelijk zuid.

Twee meter op mijn fiets begon de zon weer te schijnen. Schuin links achter me, om half vijf 's middags. Nou dat klopte dus voor geen meter. Snel omgedraaid en even later kwam ik toch weer wat bekends tegen. Rond 6 uur (hier etenstijd) kwam ik bij het Olympische terrein aan. Ik wilde even kijken waar het hockeyveld lag. Ik verbaasde mij erover hoe druk het was. Zeker ruim 25.000 man. Vergiste ik me ff. Na een uur lopen, was ik nog niet in de buurt van het hockeyveld. Morgen nog maar eens met de fiets proberen, dacht ik. De terugweg was een hel. Etenstijd was afgelopen en ik moest tegen een stroom van 500.000 Chinezen inlopen. Echt, ik overdrijf niet. Ze bleven maar komen. Zelfs toen ik tegen half negen op mijn fiets al 5 km van het park af was kwamen er nog duizenden en duizenden aan. Ik moest bijna midden op de weg fietsen om er omheen te gaan.

Deze spelen zijn mede door de ietwat gekleurde media, echt heel populair in China. Ze mogen per persoon maar maximaal zes kaartjes kopen maar dat lukt ze bij lange na niet. Mijn pak kaartjes deed de monden dan ook openslaan. Het kan de meesten ook geen zier interesseren waar ze heen gaan. Als ze er maar een keer bijzijn. Een paar weken geleden kwamen er nog een paar kaartjes op de markt. Nog voor het verkooppunt open ging stonden er 30.000 man in de snikhete zon te wachten. Geen zwarthandelaren dus. Geen mensen die graag willen ruilen. Ik denk dat alles gewoon tjokvol zit.

Ook met die kamers komt het wel goed. Uit Nederland komen toch ook al 10.000 man, hoewel wij wel een volkje zijn dat graag naar dit soort evenementen gaat. Dat er geen niet-olympische toeristen zijn spreekt voor zich. Wie gaat nou acht keer de normale prijs betalen als je ook een maandje later kunt, maar er zullen echt wel veel mensen komen die een bed nodig hebben. Voornamelijk Chinezen die niet uit Beijing komen. Hier in het hostel zijn kennelijk wat Amerikanen aangekomen, maar volgens mij lig ik vannacht weer alleen.

Groeten D'n Died

The Luckiest Bastard in the World

Beijing, 31 juli 2008

Hoi lieve mensen,

Het regent pijpenstelen in Peking. Het is kwart voor tien 's avonds en ik heb net wat gelezen en geslapen. Me opgefrist en nu zit ik hier in Sleepy Inn achter de PC.

Pa zette me keurig op tijd af op het station in Den Bosch voor de rechtstreekse trein naar Schiphol. Alle drie de gratis kranten in mijn tas gestopt en naar de trein die, hoe het kan snap ik nog niet, via Amsterdam CS gaat. Toch een overstap dus. Het is rustig en het maakt me dan ook niet veel uit.

Op Schiphol toch maar eerst ff inchecken. Het is immens druk in de vertrekhal, maar waar ik moet zijn zitten drie baliemedewerksters zonder reizigers. Dat schiet lekker op. Ze kan me helaas niet inchecken voor de vlucht van St. Petersburg naar Peking. Toch een beetje een kater na dit korte nachtje dus snel ff ontbijten bij de Mac. Kun je tegenwoordig kiezen tussen het bekende ontbijt en een ontbijt dat bestaat uit pannenkoeken. Dat is meer iets voor Menno.

In het vliegtuig zit ik aan het raam. Er komt een zeer goed Nederlands sprekend Russische meid van een jaar of dertig met haar Nederlandse vriend naast me zitten. Leuke lui. We hebben 2,5 van de 3 uur gekletst. Hij heeft ooit nog eens in Gemert gewerkt. We hebben die arme meid wijs gemaakt dat je eigenlijk niet tevreden dood kunt gaan zonder dat je eens in je leven in Gemert bent geweest. Dat wordt hun volgende trip.

Het vliegveld van St. Petersburg is vrij oud en niet echt gezellig. De Russische efficiëntie viert hier nog hoogtij. We komen aan bij de paspoortcontrole en deze hal staat vol met een paar honderd man. Na een poosje kom ik erachter dat er twee trappen omhoog zijn en het lijkt erop dat ik daar moet zijn. Ik heb geen visum dus moet eigenlijk niet door de paspoortcontrole. Ik zoek de transferbalie en zie links van mij een tafel staan met een bordje erboven waar wel iets staat met transfer maar er zit en staat niemand daar. Dat kan het niet zijn. De luchthaven blijkt te bestaan uit een gang van een kilometer waaraan tien gates liggen en aan het eind een barretje. Dat wordt "de mijne". Geen transferbalie helaas. Weer helemaal teruggelopen en daar ligt op de balie een stencil dat je je twee uur voor je vlucht daar moet melden.

Weer die gang door en naar dat barretje. Ik barst inmiddels van de dorst omdat ze bij het standje waar ze water verkopen alleen roebels accepteren. Bij de bar bestel ik een halve liter bier (Stella) en een klein flesje water. Ik begin aan mijn boek. Van Hans en Ineke gekregen. Geen tweede kans heet het.

Net voor ik mijn tweede bier wil bestellen, protesteert een groep Spanjaarden omdat opa € 7 voor een flesje water van een halve liter heeft moeten afrekenen. Dat baart me wel wat zorgen (het moet wel leuk blijven) en ik sms Camiel voor de koers van de Roebel. Het valt volgens mij allemaal wel mee. Die 7 euro voor een flesje water moet gewoon een vergissing zijn. Ik bestel mijn tweede biertje, lees mijn boek verder en maak wat grappen met de obers en serveersters. Dat kan makkelijk want ze hebben tijd zat. Acht man voor zo'n klein barretje is misschien wat veel. Ze hebben zelfs twee meiden die alleen maar hoeven afrekenen (heb je ook een baan). Dat was in Moskou een paar jaar geleden al beter geregeld. Er zitten vier klanten. De Spanjaarden delven het onderspit. De bediening blijft bij hun mening ondanks de dreiging van een gang naar de politie. Als de Spanjaarden weg zijn, blijven ze rekenen dus zo zeker van hun zaak zijn ze ook niet. Dan maar met creditcard betalen want dat rekenen vertrouw ik niet meer. Van mijn euro's blijven ze af. Ik moet (omgerekend) ook 7 euro betalen. Er staat wel een bier te weinig op en als dat gecorrigeerd is ben ik voor 13 euro klaar. De Stella was veel duurder dan het tweede biertje dat ze hadden opgeschreven.

Bij de transferbalie staat weer niemand. Wel een Duitser die naar Kazakstan moet. Ik praat geanimeerd met hem en na een klein kwartiertje komen er drie parmantige dames aanstappen. Er staan toch ergens twee computers en ineens ook een man of tien. Ik sta achter drie Nederlanders die ook naar de Spelen gaan. Uiteraard doet één van de meiden het werk. De rest staat erbij en ... ome Fer zei het al: in Roemenie hebben ze vier man nodig om een gat te graven, één die daadwerkelijk graaft, twee die erbij staan om hem te controleren en nog één die de twee controleurs controleert.

Na weer twee biertjes in de bar moet er geboard worden. Als ik aankom (fashionably 15 minutes late) begint het feest net. Uiteraard veel Chinezen. Na een half uurtje Zenit-CSKA te hebben gekeken is het rust en is de rij bijna weg. Ik sluit achteraan en nadat ik ben gefouilleerd kom ik in een veel te klein zaaltje waarin iedereen nog zit. Er is nog één stoel vrij en na mij komen nog vijftig Chinezen. Het past allemaal net. Een half uur later kunnen we ook het vliegtuig in. Alle stoelen direct leeg en een rij tot bijna buiten het veel te krappe hok. Rare jongens die Chinezen.

Ik zit weer aan het raam, nu naast een amper Engels sprekende Chinees. Ik heb wat geprobeerd te slapen maar dat vind ik lastig met opgekrulde benen. Bovendien is mijn boek erg spannend. Ik ben bijna op drie kwart als we een uur later dan gepland in Peking aankomen. Het ontbijt in het vliegtuig heb ik overgeslagen. Wel de koffie gedronken. In dat theeland zal ik wel niet snel koffie krijgen.

Beijing Airport is een grote, moderne internationale luchthaven. Voor we bij de paspoortcontrole zijn, heb ik een simkaart voor mijn oude telefoon gekocht (de nieuwe heeft simlock) en gepind. De paspoortcontrole is een ‘formalitijd’. Binnen drie minuten ben ik erdoor. Ik druk op het knopje uitermate tevreden met de douane.

Mijn tas heb ik ook in twee minuten, de controle duurt ook nog eens een minuut of drie dus binnen 15 minuten sta ik al buiten. Moet je op Schiphol niet mee aankomen. Het eerste dat ik zie is een Starbucks (tot zover geen koffie in Peking) en een KFC. Ik laat ze links liggen en neem de bus naar het centrum. Ik controleer of de nummers op mijn oude telefoon nog up-to-date zijn leg ze na een paar minuten neer en ga snel verder in mijn boek.

Ik word verrast door de omroeper die iets roept dat op mijn station lijkt (ik ging ervan uit dat het een pendelbus was zonder tussenstations en dat ik niet hoefde op te letten, niet dus). Snel vraag ik aan een voorbij lopende chinees of ik er daadwerkelijk uit moet. Hij kijkt op mijn kaartje en knikt. Ik sta op, sla mijn rugzak over mijn schouder, pak die zware tas en spring de bus uit. Deze rijdt meteen weg. K@#$$%$#@% mijn telefoons. Die zijn onder mijn rugzak geschoven en omdat ik zo overvallen werd door het plotseling de bus moeten verlaten heb ik die tas ervan afgetrokken toen ik al bijna buiten stond. Weg bus, weg telefoons. Ik troost mijzelf met het feit dat ik mijn paspoort en portemonnee nog wel heb, maar het helpt niet echt. Uiteraard is daar niemand die mij kan helpen. Aan een kraampje, van naar ik aanneem de busmaatschappij, probeer ik iemand te spreken te krijgen. “No”, is het antwoord. En na veel aandringen: “I will not help you”. Ik kan nog maar één ding bedenken. Terug naar het vliegveld. Daar waren allemaal heel behulpzame Engels-sprekende chinezen.

Een taxichauffeur snapt me als ik met mijn handen een vliegtuig na doe. Voor € 7,00 sta ik drie kwartier later weer op de luchthaven en de busmensen lachen mij vijf man sterk uit als ik ze eindelijk duidelijk heb gemaakt wat een stomkop ik ben. Kan ik ze niet echt ongelijk in geven. Ze vragen naar mijn telefoonnummers maar mijn nieuwe staat nog op vliegtuigmodus en van de andere weet ik uiteraard nog geen nummer. Dat blijkt wel op een van de kaarten te staan en een jochie van een jaar of achttien krijgt ook echt iemand te pakken. Ik moet meelopen naar een terminal 3 kilometer verderop. Daar moet ik wachten in de kantine / lockerroom van de chauffeurs. Ik mag mijn verhaal nog vijf keer vertellen en de hele zaal lacht zeker nog vijftien keer. Ik kan het goed hebben omdat een heel aardige Chinese me heeft uitgelegd dat ik mij geen zorgen moet maken. De telefoons zijn terecht. Ik krijg een bekertje water, moet Chinees spreken (weer gelach alom) en ook word ik uitgenodigd voor de lunch. Ik weiger beleefd.

De chauffeur is er na een uurtje en inderdaad heeft hij mijn beide telefoons bij zich. Ik weet niet hoe ik hen moet bedanken maar geld geven of zoiets mag echt niet. Ik mag zelfs gratis met de bus mee naar het centrum. Yep, I am really the luckiest bastard in the world today. Ik ben wel bang dat mijn geluk nu op is en zal wat beter op mijn spullen letten.

Dan met de metro, uiteraard ff zoeken maar duidelijker dan Londen, Parijs of New York. De behulpzame vrijwilligers spreken me direct aan als ik even sta te kijken waar ik heen moet. Dat kost eigenlijk alleen maar tijd, maar mij krijg je niet meer chagrijnig vandaag. Lopend naar het hostel is nog wel een eind en ik kan het ook niet goed vinden. Volgens mij sta ik voor het juiste adres, maar niks never geen hostel te zien. Een vriendelijk stelletje belt voor mij het hostel, had ik ook al geprobeerd maar mij lukte het om een of andere reden niet contact te krijgen. Ik blijk aan de achterkant te staan en twee minuten later ben ik er. Het eerste ticket van GO-tickets.com is ook al aangekomen (dus dat werkt ook lekker) en ik ga ff pitten en wat lezen. Mijn eerste boek is uit (echt een aanrader) en nu typte ik dus dit mailtje.

Nou de rest zal niet zo uitgebreid zijn, tenzij ik weer zo'n grap uithaal. Morgen de buurt maar eens verkennen.

Groeten D'n Died