Een deceptie en één groot feest

Hoi Huub,

Ik vind het geweldig zoals je mijn blog bijhoudt. Foto's zijn helaas nog een probleem want ik heb geen camera bij me maar ik heb wat geregeld en ze komen eraan. Nu weer even iets over de drie wedstrijden van de laatste dagen.

Het begon drie dagen geleden met een grote deceptie tegen Duitsland. Hoe krijgen die gasten het toch iedere keer weer voor elkaar. In het boek van Mark Lammeers las ik iets over neuro-linguistisch programmeren. Had ik nog nooit van gehoord, maar ik denk wel een beetje dat ik hem snap. Zijn voorbeeld was dit: "Voor de finale van Athene 2004 heb ik mijn meiden wel 100 keer ingeprent dat de Duitse vrouwen niet op voorsprong mochten komen. Als je iets van neuro-linguistisch progammeren begrijpt, dan snap je dat dit wel moest gebeuren. Ik heb me veel te weinig gefocust op wat wij wel moesten doen." Ikzelf heb op een veel lager niveau één seizoen meegemaakt waarin wij de eerste drie wedstrijden in de laatste minuten, of in ieder geval redelijk op weg in de tweede helft, wonnen. Na verloop van tijd had ikzelf ook echt de indruk dat wanneer wij 10 minuten voor tijd nog gelijk stonden, deze wedstrijd gaan wij nog winnen. Bijna iedere wedstrijd waren wij nauwelijks beter dan de tegenstander, maar ik geloof dat wij 20 van de 22 wedstrijden gewonnen hebben. Zoiets moet bij die Duitsers vanaf het eerste bewustzijn in hun geest gepland worden. En wij... Wij lopen achteruit na een voorsprong en dan gaat het dus onherroepelijk fout. In de finale tegen Spanje schreeuwde de Duitse coach ook een paar minuten voor tijd alleen maar dat ze naar voren moesten.

's Avonds toch een feestje in het HHH omdat we 2 keer goud hadden.

De finale van de vrouwen was geweldig. We hebben 2 uur lang staan zingen met 20 man uit het HHH, de Ko-Nijnen en een hele hoop andere Nederland-supporters die zich bij ons aansloten.

Het was wel weer veel moeilijker om bij elkaar te gaan staan. Uiteraard zat het stadion nu tot de nok toe vol en de beveiliging was veel strenger. We moesten echt creatief zijn. Uiteraard lukte dat uiteindelijk wel weer, maar toen op een gegeven moment het gangpad volkomen vol stond grepen de beveiligers (dit is het echte leger trouwens en niet die lieve vrijwilligers) toch in. We zijn gewoon wat ingekrompen en dat was net voldoende, denk ik. Ook heb ik nog zo'n vrijwilligster het volgende uitgelegd. Ik zei, toen ik weer eens iets niet mocht wat ik toch gewoon ging doen: "Jullie Chinezen hebben allemaal regeltjes en daar houden jullie je ook netjes aan. Behalve in het verkeer. Dan hebben jullie allemaal regeltjes en daar houden jullie je nog niet misschien aan. Voor ons Hollanders is het hele leven als het verkeer. Wij houden ons nooit aan regeltjes." Ze begreep me gelukkig.

Ik weet niet hoe het op de TV is overgekomen, maar volgens mij hadden wij de 80% Chinezen er goed onder. Ze hebben ook een rare manier van aanmoedigen. Ze zingen iets van “Sjong Wa Sjeh Sjai Jo”, wat betekend, “Chinees team, kom op”. Alleen het gedeelte “Sjong Wa Sjeh” dat wordt door één man gezongen. De rest door de hele groep. Wij dus tijdens “Sjong Wa Sjeh” “Holland” roepen. Dan riepen de Chinezen nog steeds Sjai Jo (dus Holland kom op). Wanneer jullie dachten dat tussen “Holland tja tja tja China” (op zijn Engels) werd gezongen... het was net anders om. Als zij begonnen, dan riepen wij Holland. China is in het hele stadion nooit gezongen. Het was van de eerste tot de laatste minuut één groot feest.

's-Avonds in het HHH was het feestje niet minder. Foto's volgen, dat beloof ik.

De dag erna was een ramp. Ik stond weer bij de Ko-Nijnen en we voelden ons als Wolter Kroes in het HHH. Echt niemand zong mee. Ja, de meiden van Oranje aan de overkant één keer. Maar eerlijk is eerlijk. De wedstrijd was er ook niet naar.

's-Avonds in het HHH wéér een groot feest. Gelukkig geen huldiging deze keer. Want eerlijk gezegd begint dat aan het eind van de spelen echt verschrikkelijk te worden. Iedereen wil vooraan staan en je wordt als je er niets aan doet gewoon 40 meter naar achteren gedrukt. Bij de dames had ik er genoeg van en ben ik uiteindelijk 4e rij gaan staan. Dat koste wat kruim, maar ik vond het welletjes. Zeven wedstrijden lang m'n stem naar de klote zingen en dan niets zien, echt niet. Ik stond uiteindelijk vierdee rij.

Maar gisteravond was ook echt gaaf. De Corona's traden weer op. Iemand van de Ko-Nijnen vroeg of ik geen verzoeknummertje had, dus ik naar dat podiumpje. Jouw zal ik hebben, dacht ik. Uiteindelijk belden ze toen ik daar op stond. Ik was nr. 750 dus ze zongen ook nog lang zal die.... voor mij. Wat mijn verzoekje was, was de vraag. "{Ik heb een speciaal verzoekje", zei ik. "Ik heb de hele spelen met acht geweldige kerels in het hockeystadion staan zingen. Eén van hun meest geweldige acts is het thema van Pipilangkous. Vraag ze s.v.p. op het podium en speel het met hun. "OK, ze zijn er al de hele spelen en maken continu feest dus ze verdienen het wel. Kom het podium maar op."

Dus zij met zijn achten dat podium op. Ik ben er maar achteraan gelopen, hoe vaak krijg je zo'n kans nog en wij het pipi-lied zingen. Uiteraard ging het mis, want de Corona's snapten de act niet. Geen probleem, Guus legde het wel uit en uiteindelijk deed de hele zaal mee. Geweldig.

Aan het eind van de avond stapten de hockey-meiden weer het podium op en toen de muziek stopte, begonnen ze weer met ons nummer. Wanneer we niet de zaal uit geveegd waren, hadden we nog zeker een uur door gezongen. Echt één groot feest. Sorry. Ik heb nog veel meer, maar moet nu echt mijn trein naar Xi-An gaan halen.

Groeten Diederik