In en om het hostel

Beijing, 2 augustus 2008

Hoi mensen,

Het viel mee. Maar twee opmerkingen dat ik toch ook wel wat dom was geweest. Helaas geen complimenten voor mijn oplossende vermogen, maar dat is altijd zo.

Enfin, ik kwam na al die omzwervingen rond twee uur aan op het metrostation in de buurt van Sleepy Inn. Dat is bij jullie 8 uur 's ochtends dus was ik al bijna 26 uur op. Het was nog een hele trip naar mijn bestemming, mede door die toch wel zware tassen. Vooral Curds sporttas op wieltjes trok veel bekijks.

Toen ik op het adres aankwam waar ik volgens de beschrijving moest zijn, raakte ik in lichte paniek. Ik had de routebeschrijving dan wel niet helemaal gevolgd, ik had geen meer gezien en dat had wel gemoeten, maar ik stond zonder twijfel voor de goede deur. Het leek niet eens op een hostel. Er was één deur die op slot zat, geen bel en ik keek op een raar binnenplaatsje. Ik probeerde ze te bellen met mijn teruggewonnen telefoon met Chinese sim maar dat werkte niet echt. Zou het hostel wel bestaan of zou ik gewoon opgelicht zijn? Toen ik de kaart erbij pakte, werd ik aangesproken door een Chinees koppeltje en gelukkig lukte het hen wel het hostel te pakken te krijgen. De ingang is achterom, ff wat gekletst en toen maar snel een uurtje of twee op bed gaan liggen.

De kamer is vrij krap, twee stapelbedden, vier houten kluisjes, een wastafel en een badkamertje. Weinig tot geen ruimte om te lopen, laat staan om spullen kwijt te kunnen. Ik heb al mijn spullen in mijn kluisje gedaan maar daarmee was dat helemaal vol. Later heb ik mijn kleren in de tas onder het bed gedaan en de rest in de kluis, dat past veel beter en is toch ook overzichtelijk.

Verder heeft het hostel een barretje, een tv met 60 zenders (allemaal Chinees op twee Engelstalige na, die ook gewoon door China worden gemaakt), een lange tafel en een zitkamer met twee pc's. Het wordt gerund door een stel (vijf, zes of zeven daar ben ik nog niet helemaal uit) jonge meiden en ligt midden tussen twee ‘lakes’ waarvan er aan één gevist wordt. Het andere, veel grotere meer wordt omringd door eettentjes, maar voornamelijk barretjes. Daar ben ik gisteren omheen gelopen. Ook ben ik in een oud paleis van een of andere prins geweest. Niet echt interessant.

Toen ik terugkwam was ik niet meer de enige gast in het restaurant. Een Oostenrijkse architect die in Peking woont, een Nederlandse fotograaf en een Chinees kwamen ook logeren. De Chinees lag vannacht op mijn kamer. Met hem ben ik een hapje gaan eten en nogmaals rond het meer gelopen. Hij at soep en noedels en zelf meegenomen meloen en druiven voor 50 cent. Ik iets met eend en iets met ei (en een fles bier) voor nog geen 6 euro. Van de, ik schat, zeventienjarige ober mocht ik mijn bier niet uit de fles drinken maar moest het in een soort theekopje, bah.

Tijdens de wandeling probeerde ik mijn Chinese kompaan nog te bewegen de kroeg in te gaan maar 4 euro voor een flesje bier was duidelijk niet zijn budget. We hebben er twee van 1 euro op de oever gedronken terwijl hij vertelde dat het niet goed ging in China, te veel milieuvervuiling, veel meer echt rijken en veel meer echt armen, te weinig water en te weinig technologische kennis. De regering was wel heel goed bezig. Ik heb het maar zo gelaten.Mijn Chinese metgezel ging vroeg naar bed en ik heb aan het barretje nog wat gelezen en gekletst met de meiden. Nadat ik hoorde dat één van hen al getrouwd was (en van Lyn hoorde waarom), heb ik haar de term shotgun marriage uitgelegd. Dat blijkt echt heel veel voor te komen in China (ik denk zelf Beijing). Dat verbaast me niets. Ik heb langs het meer alleen maar elkaar omhelzende verliefde koppeltjes gezien.

Frans, de Nederlandse fotograaf, kwam binnen en vertelde dat alle hostels in Beijing leeg staan vanwege de hoge prijzen. Volgens Linda komen er half augustus wel zestig man. Frans gelooft er niets van. Hij heeft zijn bed tot 8 augustus gratis gekregen en dan gaat hij ergens anders slapen. Waar weet hij nog niet maar hij is ervan overtuigd dat de prijzen nog zullen dalen.

De Oostenrijkse architect gaf wat inzicht in de "gewone" huizenmarkt toen ik hem vanmorgen zag. Hij woont al twee jaar hier met vrouw en kinderen. Als je een appartement in Beijing huurt, dan krijg je slechts een contract voor maximaal een jaar. Alle huiseigenaren hebben de contracten per 1-8-2008 laten aflopen. Deze maand zijn de appartementen niet te betalen. Hij zat ook nog voor de normale prijs hier, maar gaat na 8-8-2008 een paar weken bij vrienden wonen. Zijn vrouw en kinderen zijn twee maanden naar Brazilië. Na de Spelen wil hij een huisje huren in één van de opgeknapte Hutongs in deze buurt die de leukste van Beijing blijkt te zijn. Over Hutongs vertelde hij nog dat er nu wegen zijn die twee weken geleden nog eenbaans waren maar nu ineens zesbaans. Het plan wordt gemaakt en de bewoners worden geïnformeerd. Vervolgens volgt, net als in Nederland, de uitzettingsprocedure. De juridische gevolgen zijn wel wat simpeler. De mensen krijgen een brief waar ze heen kunnen en twee dagen later doet de bulldozer zijn werk. Er komt een mooie muur met gras en allerlei plantjes om de wijk en klaar is kees.

Dat heb ik vandaag zelf ook een paar keer ervaren. Ik heb een heel lange fietstocht gemaakt waarbij ik in het gedeelte richting het Olympische park toch even goed de weg kwijt raakte. Ik ben echt heel grote wegen tegengekomen die helemaal niet op de kaart stonden. Uiteindelijk zelfs de hulp van een stel Chinezen gevraagd. Nou ja van een stel, ik vroeg één Chinese waar ik was. Na tegelijkertijd van zeven personen antwoord te hebben gehad, had ik wel een beetje een idee maar het was toch lastig. Vooral ook omdat ze alle zeven bleven praten. Nog even gevraagd of ik als ik rechtdoor reed naar het noorden reed. Dat bleek niet het geval. Dat was duidelijk zuid.

Twee meter op mijn fiets begon de zon weer te schijnen. Schuin links achter me, om half vijf 's middags. Nou dat klopte dus voor geen meter. Snel omgedraaid en even later kwam ik toch weer wat bekends tegen. Rond 6 uur (hier etenstijd) kwam ik bij het Olympische terrein aan. Ik wilde even kijken waar het hockeyveld lag. Ik verbaasde mij erover hoe druk het was. Zeker ruim 25.000 man. Vergiste ik me ff. Na een uur lopen, was ik nog niet in de buurt van het hockeyveld. Morgen nog maar eens met de fiets proberen, dacht ik. De terugweg was een hel. Etenstijd was afgelopen en ik moest tegen een stroom van 500.000 Chinezen inlopen. Echt, ik overdrijf niet. Ze bleven maar komen. Zelfs toen ik tegen half negen op mijn fiets al 5 km van het park af was kwamen er nog duizenden en duizenden aan. Ik moest bijna midden op de weg fietsen om er omheen te gaan.

Deze spelen zijn mede door de ietwat gekleurde media, echt heel populair in China. Ze mogen per persoon maar maximaal zes kaartjes kopen maar dat lukt ze bij lange na niet. Mijn pak kaartjes deed de monden dan ook openslaan. Het kan de meesten ook geen zier interesseren waar ze heen gaan. Als ze er maar een keer bijzijn. Een paar weken geleden kwamen er nog een paar kaartjes op de markt. Nog voor het verkooppunt open ging stonden er 30.000 man in de snikhete zon te wachten. Geen zwarthandelaren dus. Geen mensen die graag willen ruilen. Ik denk dat alles gewoon tjokvol zit.

Ook met die kamers komt het wel goed. Uit Nederland komen toch ook al 10.000 man, hoewel wij wel een volkje zijn dat graag naar dit soort evenementen gaat. Dat er geen niet-olympische toeristen zijn spreekt voor zich. Wie gaat nou acht keer de normale prijs betalen als je ook een maandje later kunt, maar er zullen echt wel veel mensen komen die een bed nodig hebben. Voornamelijk Chinezen die niet uit Beijing komen. Hier in het hostel zijn kennelijk wat Amerikanen aangekomen, maar volgens mij lig ik vannacht weer alleen.

Groeten D'n Died