zaterdag 30 augustus 2008

The Best for Last

Hier mijn laatste berichtje. Vandaag de muur. Ik moest dus om kwart voor 6 op om rond 6:20 uur door een taxi te worden opgehaald. Om half vier belde Hans, een van mijn assistenten bij Uden, mij op met fantastisch nieuws dus de nacht was niet alleen kort, maar werd ook nog onderbroken.

Na mij werd een Londense opgehaald, Carrie, die een weekje achter haar maand werken tijdens de Spelen had geplakt. Zij is de sportverslaggeefster voor de Engelstalige Al Jazira, die in Londen gemaakt wordt. Ze vertelde dat deze zender in Amerika nog steeds verboden is (hoezo persvrijheid), maar dat dit na de verkiezingen anders wordt, omdat beide kandidaten dit station willen toelaten. Ondanks het verbod van Bush hebben ze het afgelopen jaar wel drie Emmy's gewonnen.

We werden naar een touringcar gebracht die al goed vol zat. "He, gaan we weer schreeuwen?" is het eerste wat ik hoor. Ik herken een meisje uit het stadion en het HHH. De jongen die naast haar zit, denk ik ook te herkennen, maar hij zegt verder niets. Na een uurtje met Carrie gekletst te hebben proberen wij ook maar te gaan slapen want de heenreis zal drie uur gaan duren. Na tot drie keer een niet te volgen verhaal van onze gids te hebben aangehoord arriveren we op de verwachte tijd bij de muur. De financiën zijn geregeld en hij zal voor de kaartjes zorgen, zoveel is wel duidelijk.

Na de geadviseerde toiletstop komen de twee Nederlanders, Carrie en ik, met elkaar in gesprek. We hebben verder de hele dag met elkaar opgetrokken en op de terugweg in de bus, als Daan en ik een pilsje drinken en de meiden proberen te slapen besef ik dat ik hem inderdaad eerder heb gesproken. Waarschijnlijk in het hockeystadion, want het verhaal dat hij vertelt ken ik al. Daan heeft een dag of drie voor de Spelen besloten toch te gaan en dit blijkt de beste beslissing van zijn leven. Marika heeft bij Rood Wit gehockeyd en wij hebben heel wat gezamenlijke kennissen. Zij heeft een paar dagen na de opening besloten naar Peking te komen. Ze zat al in Azië en ook zij vindt dit de beste beslissing van haar leven. Carrie en ik klagen ook niet.

De trip is echt niet in woorden te beschrijven, zo geweldig. De muur loopt over bergruggen en het is dus ontzettend klimmen en dalen. De natuur is geweldig en ondanks het slechte weer heb ik van iedere minuut van deze vier uur durende hike genoten. Mijn kompanen en ik hebben wel vier keer gezegd dat dit ook zeker aan het prettige gezelschap lag en dat was ook echt zo. Van hen krijg ik nog foto's en de laatste toevoeging aan mijn blog zal zijn dat ik deze foto's erop zal plaatsen. Ik hoop ook echt dat ik ze nog krijg, want de paar schaarse foto's die ik met mijn telefoon heb gemaakt, kunnen wel eens weg zijn. Toen ik namelijk even een heel klein beetje wegschoof, kwam ik op mijn kont terecht en zijn alsnog mijn beide telefoons gesneuveld. De dag na mijn vertrek krijg ik ze beiden op miraculeuze wijze terug, de dag voor mijn vertrek uit Peking gaan ze er alsnog aan. Het lot weet raar te spelen.

Net maar even, in navolging van Harrie, een grote bos rozen voor de meiden gekocht en die voor ze in een vaas gezet. Ze lijken er erg blij mee. Of ik vanavond ga stappen, weet ik echt nog niet. Ik zal eindigen met een mailtje van Melinda maar niet alvorens jullie allemaal te bedanken voor jullie interesse en vooral Huub heel erg te bedanken voor het maken en vullen van mijn Blog. Dat waardeer ik echt enorm.

Veel groeten en tot in Nederland.

Hi, Diederik

Tomorrow is your last day in Beijing, this time maybe forever. But we really don't want to part with you. One month is so short! You'll leave tomorrow! Now my dream will become true. If you still remember that I told you that I dreamed you left, I was very sad one day. Now it's not a dream anymore, it will become true tomorrow! Hope you will have a nice day on the Great Wall! I don't know what's wrong with you yesterday. You just said everything went wrong. I was sorry to hear that! Hope everything go right with you from now on. Haha!
Be happy! I like you!

Melinda

vrijdag 29 augustus 2008

Sjanghai en andere verhalen

Ik ben weer terug in Sleepy Inn. Toen ik door de poort kwam lopen, ik was nog niet eens binnen, begonnen er al vijf meiden te schreeuwen. Nu na de Spelen, maar met nog wel die enorme prijzen, ben ik de enige gast die over is. Ik heb net een trip naar de muur geboekt. Morgen dus om 5:45 uur op, dus dit is mijn laatste mailtje en laatste biertje voor vandaag. Het regende toen ik vandaag aankwam in Peking, dus morgen zou het weer helder moeten zijn. Daar hoop ik uiteraard wel op, want dat maakt de trip van morgen wel zo prettig.

De vlucht van Sjanghai naar hier was goed. Prettig vliegtuig en veel ruimte. De buschauffeur die ons in twee minuten van het vliegtuig naar de aankomsthal moest brengen, was echter helaas een idioot. Hij heeft eerst twintig minuten staan wachten. Mensen waren aan het roepen en aan het vloeken maar hij dacht dat hij nog iemand moest meenemen. Toen reed hij gelukkig aan, maar na een rondje van het huis kwam hij toch weer bij het vliegtuig en wachtte hij weer tien minuten. Toen de hele bus begon te schreeuwen, reed hij gelukkig toch maar aan en waren we dus inderdaad in twee minuten bij de aankomsthal. Wat een debiel.

Volgens al mijn Nederlandse vrienden in Sjanghai had ik tot twee keer toe het verkeerde vliegveld gekozen. Ik ben het daar niet mee eens. Frans belde toen ik uit Xi-An aankwam en riep: “Fuck” (hij zegt vaak “Fuck”), toen ik vertelde waar ik stond. Ik moest de Maglev maar nemen. Deze idiote trein (een cadeautje van Siemens aan Sjanghai waarmee ze hoopten China te veroveren) zweeft over een monorail en reedt 431 km/u toen ik er in zat. Ik begreep dat dit de snelste trein van de wereld was. Het kost zeven à acht minuten en € 4,00 om de 25 kilometer van het vliegveld naar de rand van de stad af te leggen. Op de terugweg mocht ik weer. Eigenlijk idioot, want de taxi die je daar heen kan nemen is (door het kaartje kopen en wachten etc.) net zo snel en kost minder. Ik dacht echter aan Louis en Menno en die zouden me het volgens mij beiden nooit vergeven als ik deze tweede kans had laten liggen. En ik, klein jochie als ik in mijn hart nog ben, vond het natuurlijk ook weer geweldig.

De eerste dag ben ik met Frans door Sjanghai gefietst. We hebben een wijntje op een dakterras aan de Bunt gedronken, de kade die uitkijkt op een van de beroemdste skylines van de wereld. Toen in een heel toeristische gebied de achthoekige brug bekeken. Bruggen in China zijn niet recht, maar hebben hoeken zodat de boze geesten er niet overheen kunnen. Die zijn kennelijk niet zo handig in het maken van bochten. Vervolgens zijn we een wijkje ingegaan waar je eten op straat kon kopen. Daar kwamen alleen maar Chinezen, veel in pyjama, en Frans en ik uiteraard. Lekker twee flessen bier gedronken en toen naar terug. 's Avonds pasta-avond bij een restaurantje waar Pascale, een Française, de scepter zwaait. Lekker eten met wat andere Nederlanders en de hele avond op stap. Geweldige avond gehad.

De volgende dag moesten Frans en zijn collega's naar de Flessenopener, het hoogste gebouw van het vasteland van Azië dat net geopend werd. Tenminste voor de pers. De avond ervoor hadden we bepaald dat ik mee zou gaan, maar dat leek met een paar biertjes op een veel beter idee dan de ochtend erna. Ik hoorde 's ochtends dat Frans gebeld werd en zijn favoriete woord herhalend stormde hij het appartement uit. Later werd ik weer wakker van het gerammel aan de deur door Ying, een medewerkster van Hans Molenman die tijdelijk bij Frans logeert. Ying slaapt in de grote logeerkamer en doet 's nachts altijd netjes haar deur op slot. Dat helpt niet echt tegen ongewenste bezoekers daar de sleutel gewoon aan de buitenkant op de deur zit. Anyway, het slot was kapot en ze kon er niet meer uit. Ook ik kreeg hem van de buitenkant niet open, dus besloten we dat Ying maar via het raam naar het afgesloten balkonnetje aan de slaapkamer van Frans moest klimmen. Ze bond zich vast aan het bed met twee gordijnen, gaf mij een hand, de stevigste die ik ooit gegeven heb en klom onverschrokken op vijftien hoog van de ene naar de andere kamer. Ook weer opgelost. Snel ff douchen en toen samen Chinees gebruncht. Goed gegeten.

Daarna heb ik de fiets gepakt en ben ik de stad ingegaan. Naar de voormalige woning van Sun Yatsen geweest (de Fidel van China, maar dan veel beschaafder). De arme man zou zich in zijn graf omdraaien als hij wist wat er met het land gebeurd was na zijn dood. Toen Yuyuans Gardens (geweldig mooi) en wat marktjes bekeken. Vervolgens naar de overkant van de rivier om de hoge gebouwen, o.a. de Flessenopener te bekijken en toen had ik toch een beetje spijt niet mee te zijn gegaan. De foto's van Frans maakten veel goed. Toch wel een erg indrukwekkend gebouw, maar meer van dichtbij dan van een afstandje. Er stonden meer mooie gebouwen, maar niets kan toch tippen aan het gebouw van onze eigen Rem Koolhaas. Wat een meesterwerk is dat. Alleen heeft een of andere idioot besloten dat het grootste spandoek van de wereld om dit gebouw moest worden gespannen zodat we geen bouwmateriaal kunnen zien. De eerste 15 verdiepingen zijn dan ook niet te zien. Voor zulke mensen is een heropvoedingskamp misschien niet eens zo'n slecht idee.

's Avonds een burger bij de Blue-Frog en toen met Bert (Frans moest een competitiewedstrijdje voor zijn stamkroeg poolen) weer naar het zelfde dakterras (om de skyline bij nacht te bekijken). Twee wijntjes gedronken. Heerlijk. Om 10 uur gingen alle lichten uit en toen zijn we aan een kleine kroegentocht begonnen. Ook weer geweldig. Weer een hele hoop gave mensen ontmoet.

's Ochtends met Ying ontbeten. Toen naar Peking en vanavond met Lyn in een Chinees restaurant gegeten. Melinda is nog steeds verliefd, maar gelukkig mag ze nog steeds niet 's nachts alleen werken.

Morgen dus de muur en dan heel vroeg naar huis. Ook niet gek, want in Nederland staan ook allemaal mooie dingen te wachten, hoewel het bij Heijmans wel is kan gaan donderen, begreep ik, maar dat is voor woensdag. Tot die tijd heb ik lekker vakantie.

Tot zondagavond in de Beco of elders een keer.

Groeten D'n Died

Foto's van het Holland Hockey House




Deze foto's heb ik van Frans gehad. Ik kan ze hier niet openen, maar op het blog lukt het vast wel.
Groetjes,
Diederik

dinsdag 26 augustus 2008

Het Terracotta-leger

Ik heb vandaag het Terracotta Leger bezocht. Wat geweldig en indrukwekkend is dat!

Ik moest me nog haasten om de trein te halen. Toen ik een uur voordat deze vertrok tegen de meiden (die allemaal de sluiting aan het kijken waren) zei dat ik vertrok, vertelden ze mij meteen dat ik veel te laat was. Ik was daar nog niet zo zeker van, maar die Chinezen houden er kennelijk van om een uur in een wachtkamer te zitten. De meiden kwamen me allemaal omhelzen, wat ik niet nodig vond; ik zou ze namelijk vijf dagen later weer zien. Het stille meisje ging mee naar het station. Dat baarde me wel een beetje zorgen, omdat ik echt bang was dat ze de taxichauffeur heel Peking door zou sturen. Uiteindelijk viel het mee en heeft ze me bij de wachtkamer afgezet. Ze moest een klein beetje huilen. Heb ik weer: eindelijk een meid van 18 die verliefd op me is en dan durf ik niet met haar naar bed, omdat ik bang ben dat ze dan over een maand voor mijn neus staat in Nederland (of zou het toch een beetje uit fatsoen zijn?).

In de wachtkamer mocht ik meteen doorlopen en kreeg een bed in een coupe met twee Chinese vrouwen en een Chinese man. Ze spraken amper Engels, dus de conversatie ging moeilijk. Ik ben maar gaan lezen. De treinrit was prima, 12,5 uur, en ik heb er zeker 7 van geslapen.

Het hostel hier is erg leuk, authentiek, maar zeker niet zo goed als Sleepy-Inn. De bedden zijn maar zozo en er is één badkamer voor de mannen, waarvan op dit moment ook de vrouwen, wegens reparatie van hun badkamer, gebruik van moeten maken. Ook de computers zijn minder en niet in het Engels in te stellen. Hotmail blijft gelukkig gewoon in het Nederlands, dus dat lukt. De foto's die ik gehad heb van Frans, dat gaat niet lukken, maar misschien kan Huub daar iets mee. Het ontbijt hier in de 7-Sages was goed, dus maar meteen de stad in naar de Bel- en Drumtower, over de tien meter brede stadsmuur gelopen en toen naar de Big Wild Goose Pagode. Bij elkaar bijna 2,5 uur lopen.

Hoewel Xi-An wel een toeristische stad moet zijn, was ik echt een bezienswaardigheid. Mensen keken me na of staarden me aan, moeders attendeerden hun kinderen op mij en de dapperste van deze kinderen kwamen mij eten aanbieden en volwassenen, die een beetje Engels kunnen, vragen of ik erbij kom zitten om met ze te praten. Uiteraard vind ik dat mooi. Ja, zo populair ben ik in Nederland niet.

Xi-An is wat meer een Chinese stad dan Peking tijdens de Spelen, maar ook dit is nog behoorlijk westers. Ook hier heb ik, buiten de "toeristische attracties" weer alleen maar flatgebouwen gezien en ook hier is weer een KFC, een Starbucks en wel tien MacDonaldsen die 24 uur per dag open zijn. Het park rond de Big Wild Goose Pagode is mooi en ook wel gezellig. Het heeft grappige bronzen beelden en er schijnt een muziekfontein te zijn met lichteffecten.

's Avonds een film op de binnenplaats van het hostel gekeken en toen met een Engelse kerel naar het nachtleven van Xi-An op zoek gegaan. Eerst in de moslimwijk geweest. Geweldig, om 12 uur 's nachts nog allemaal kraampjes op straat met eten, souvenirs en andere troep. We hebben wat biertjes gekocht onderweg. Prima toeven maar toen wilden we wel ergens naar binnen. Dat was geen succes, niets gevonden, dus de taxi maar in naar waar hij dacht dat het Red-Light district van Xi-An was. Ik vroeg naar de vrouwen. "Seen better, don wurse" was zijn antwoord.

We zaten vijf seconden in de taxi en kwamen langs een nachtclub. Snel de chauf laten stoppen en naar binnen gegaan. Ook daar waren we weer een attractie, maar het was wel grappig allemaal. Toch maar naar een andere club gegaan even verderop. Dat bleek een soort koppelingsclub te zijn waar single mannen en vrouwen hun naam en wat eigenschappen op een papiertje konden zetten en dan met elkaar aan een tafel werden gezet. Om half drie een burgertje van de Mac en toen naar het Red-Light district wat of niet bestaat of dicht was. Om 3 uur naar bed en om 8 uur weer op.

Om 9 uur vertrok de toer naar eerst een museum, dat feitelijk bestond uit de overdekte opgraving van een 6000 jaar oude nederzetting. Best interessant. Buiten hadden ze wat huisjes nagemaakt, maar dan groter en met daken van beton, de idioten, maar verder was het wel leuk.

Toen naar een fabriek waar ze mini terracotta warriers maken. Shit weer die onzin. Ik heb geweigerd naar binnen te gaan, dus aan mij hebben ze niets verdiend. Wat de andere acht hebben gedaan, weet ik niet. Daarna een prima Chinese lunch en toen naar de Tombe geweest van de keizer die ook de Warriers heeft laten maken. Volgens mij is dit nog indrukwekkender dan het Terracotta Leger dat deze tombe moet bewaken. Het is eigenlijk ook een piramide, maar deze is bedekt met zand en er zijn bomen en gras op komen te staan. We zijn alle 284 treden naar boven geklommen om daar wat foto's te bekijken. Ze hebben wel wat in deze berg onderzocht, maar niemand is er nog ooit in geweest. Over 100 jaar maken ze hem pas open, maar dan zijn jullie allemaal dood, en ik ook.

Het Terracotta Leger was het hoogtepunt van de dag en erg indrukwekkend. Ze zijn nog niet halverwege de opgravingen, maar het geeft door hetgeen al wel is uitgegraven en doordat de contouren van de rest al wel zichtbaar zijn wel een heel goed beeld van wat er is. En er is natuurlijk al wel behoorlijk wat uitgegraven. Geweldig om te zien. Al deze soldaten en officieren met allemaal verschillende koppen. Nogmaals geweldig.

Nog even wat dingen die ik niet eerder gemaild heb. In het HHH heb ik een dag of vijf voor het einde een half uur met Piet de Visser staan kletsen. Wat een geweldige man is dat. We hebben het over coachen in het algemeen gehad en ook over de wedstrijd Nederland-Rusland op het EK waarin alles gebeurde wat meneer de Visser had voorspeld. Ik vroeg hem de reden dat het toch gebeurde. Van Basten was een fenomenaal voetballer, maar hij moet nog leren coachen en dan had hij ook nog geen ervaren man bij zich, alleen maar vriendjes, was het antwoord.

Mat, Bert en Frans heb ik het over de Nederlandse plannen voor de Olympische Spelen in Amsterdam in 2028 gehad. Ik denk dat ik een comité tegen ga oprichten. Dat kan helemaal niet in Nederland. Nog daargelaten dat wij geen ruimte hebben voor twintig nieuwe (eventueel tijdelijke) stadions, een Olympisch dorp, een dorp voor de media en twintig nieuwe hotels (in het water kan nog veel gebouwd worden), zal de Amsterdammer de noodzakelijke maatregelen niet accepteren.

Hier in China is ervoor gekozen de Spelen te halen middels een aantal beloften. Eén ervan, die echt nodig is, is de belofte dat sporters binnen een half uur op de verschillende venues kunnen zijn. Daarvoor zijn zes nieuwe metrolijnen gebouwd, zijn er Olympische lanen in gebruik genomen en mag de helft van de auto's niet rijden. De Pekingers houden zich hieraan. Ze gebruiken hun auto niet op de dag dat het niet mag en ze rijden ook echt niet op de Olympische baan hoewel de boetes slechts 10 euro zijn.
Moet je in Nederland eens mee aankomen! Dat je je auto maar de helft van de dagen mag gebruiken en er één rijbaan van de grote wegen door Amsterdam permanent alleen is opengesteld voor anderen. Nee, wij willen allemaal heel graag, totdat er offers gemaakt moeten worden. Dan is Nederland te klein. Is er weer één of andere kuifkievit die beschermd moet worden, moet er onderzoek gedaan worden naar de effecten van de omgeving en houdt één of andere huiseigenaar de plannen tegen omdat hij niet uitgekocht wil worden. Nee, in Nederland gaat dat niets worden helaas. Want het zou wel fantastisch zijn. Maar goed, van het bedenken van de plannen, uitwerken en presenteren van de voorstellen en het vergaderen over de hele wereld gaan weer een stel mensen heel veel geld verdienen. Ik wil ze niet van hun baan af helpen.

Morgenvroeg vlieg ik voor twee dagen naar Sjanghai. Daar nog ff wat rondkijken en stappen en zondag terug naar Boxtel. Een kleintje Beco moet er wel inzitten lijkt me.

Groeten Diederik

zondag 24 augustus 2008

Een deceptie en één groot feest

Hoi Huub,

Ik vind het geweldig zoals je mijn blog bijhoudt. Foto's zijn helaas nog een probleem want ik heb geen camera bij me maar ik heb wat geregeld en ze komen eraan. Nu weer even iets over de drie wedstrijden van de laatste dagen.

Het begon drie dagen geleden met een grote deceptie tegen Duitsland. Hoe krijgen die gasten het toch iedere keer weer voor elkaar. In het boek van Mark Lammeers las ik iets over neuro-linguistisch programmeren. Had ik nog nooit van gehoord, maar ik denk wel een beetje dat ik hem snap. Zijn voorbeeld was dit: "Voor de finale van Athene 2004 heb ik mijn meiden wel 100 keer ingeprent dat de Duitse vrouwen niet op voorsprong mochten komen. Als je iets van neuro-linguistisch progammeren begrijpt, dan snap je dat dit wel moest gebeuren. Ik heb me veel te weinig gefocust op wat wij wel moesten doen." Ikzelf heb op een veel lager niveau één seizoen meegemaakt waarin wij de eerste drie wedstrijden in de laatste minuten, of in ieder geval redelijk op weg in de tweede helft, wonnen. Na verloop van tijd had ikzelf ook echt de indruk dat wanneer wij 10 minuten voor tijd nog gelijk stonden, deze wedstrijd gaan wij nog winnen. Bijna iedere wedstrijd waren wij nauwelijks beter dan de tegenstander, maar ik geloof dat wij 20 van de 22 wedstrijden gewonnen hebben. Zoiets moet bij die Duitsers vanaf het eerste bewustzijn in hun geest gepland worden. En wij... Wij lopen achteruit na een voorsprong en dan gaat het dus onherroepelijk fout. In de finale tegen Spanje schreeuwde de Duitse coach ook een paar minuten voor tijd alleen maar dat ze naar voren moesten.

's Avonds toch een feestje in het HHH omdat we 2 keer goud hadden.

De finale van de vrouwen was geweldig. We hebben 2 uur lang staan zingen met 20 man uit het HHH, de Ko-Nijnen en een hele hoop andere Nederland-supporters die zich bij ons aansloten.

Het was wel weer veel moeilijker om bij elkaar te gaan staan. Uiteraard zat het stadion nu tot de nok toe vol en de beveiliging was veel strenger. We moesten echt creatief zijn. Uiteraard lukte dat uiteindelijk wel weer, maar toen op een gegeven moment het gangpad volkomen vol stond grepen de beveiligers (dit is het echte leger trouwens en niet die lieve vrijwilligers) toch in. We zijn gewoon wat ingekrompen en dat was net voldoende, denk ik. Ook heb ik nog zo'n vrijwilligster het volgende uitgelegd. Ik zei, toen ik weer eens iets niet mocht wat ik toch gewoon ging doen: "Jullie Chinezen hebben allemaal regeltjes en daar houden jullie je ook netjes aan. Behalve in het verkeer. Dan hebben jullie allemaal regeltjes en daar houden jullie je nog niet misschien aan. Voor ons Hollanders is het hele leven als het verkeer. Wij houden ons nooit aan regeltjes." Ze begreep me gelukkig.

Ik weet niet hoe het op de TV is overgekomen, maar volgens mij hadden wij de 80% Chinezen er goed onder. Ze hebben ook een rare manier van aanmoedigen. Ze zingen iets van “Sjong Wa Sjeh Sjai Jo”, wat betekend, “Chinees team, kom op”. Alleen het gedeelte “Sjong Wa Sjeh” dat wordt door één man gezongen. De rest door de hele groep. Wij dus tijdens “Sjong Wa Sjeh” “Holland” roepen. Dan riepen de Chinezen nog steeds Sjai Jo (dus Holland kom op). Wanneer jullie dachten dat tussen “Holland tja tja tja China” (op zijn Engels) werd gezongen... het was net anders om. Als zij begonnen, dan riepen wij Holland. China is in het hele stadion nooit gezongen. Het was van de eerste tot de laatste minuut één groot feest.

's-Avonds in het HHH was het feestje niet minder. Foto's volgen, dat beloof ik.

De dag erna was een ramp. Ik stond weer bij de Ko-Nijnen en we voelden ons als Wolter Kroes in het HHH. Echt niemand zong mee. Ja, de meiden van Oranje aan de overkant één keer. Maar eerlijk is eerlijk. De wedstrijd was er ook niet naar.

's-Avonds in het HHH wéér een groot feest. Gelukkig geen huldiging deze keer. Want eerlijk gezegd begint dat aan het eind van de spelen echt verschrikkelijk te worden. Iedereen wil vooraan staan en je wordt als je er niets aan doet gewoon 40 meter naar achteren gedrukt. Bij de dames had ik er genoeg van en ben ik uiteindelijk 4e rij gaan staan. Dat koste wat kruim, maar ik vond het welletjes. Zeven wedstrijden lang m'n stem naar de klote zingen en dan niets zien, echt niet. Ik stond uiteindelijk vierdee rij.

Maar gisteravond was ook echt gaaf. De Corona's traden weer op. Iemand van de Ko-Nijnen vroeg of ik geen verzoeknummertje had, dus ik naar dat podiumpje. Jouw zal ik hebben, dacht ik. Uiteindelijk belden ze toen ik daar op stond. Ik was nr. 750 dus ze zongen ook nog lang zal die.... voor mij. Wat mijn verzoekje was, was de vraag. "{Ik heb een speciaal verzoekje", zei ik. "Ik heb de hele spelen met acht geweldige kerels in het hockeystadion staan zingen. Eén van hun meest geweldige acts is het thema van Pipilangkous. Vraag ze s.v.p. op het podium en speel het met hun. "OK, ze zijn er al de hele spelen en maken continu feest dus ze verdienen het wel. Kom het podium maar op."

Dus zij met zijn achten dat podium op. Ik ben er maar achteraan gelopen, hoe vaak krijg je zo'n kans nog en wij het pipi-lied zingen. Uiteraard ging het mis, want de Corona's snapten de act niet. Geen probleem, Guus legde het wel uit en uiteindelijk deed de hele zaal mee. Geweldig.

Aan het eind van de avond stapten de hockey-meiden weer het podium op en toen de muziek stopte, begonnen ze weer met ons nummer. Wanneer we niet de zaal uit geveegd waren, hadden we nog zeker een uur door gezongen. Echt één groot feest. Sorry. Ik heb nog veel meer, maar moet nu echt mijn trein naar Xi-An gaan halen.

Groeten Diederik

donderdag 21 augustus 2008

Gelukt

De 20e begon als een heel slechte dag voor mij. Om 00:15 uur gebeld naar de VS (ja inderdaad geen HHH die dag voor mij) waar mijn kaartje voor de finale van de dames bleef. Ze kon echter helemaal niets zeggen. Ik moest naar China bellen. Dat deed ik dus om 9 uur 's ochtends. Ze hadden geen kaartje en om heel eerlijk te zijn dachten ze er ook niet aan te komen. Ik ben echt heel kwaad geworden (wel beleefd gebleven), maar dat hielp op dat moment nog weinig. Ik moest 's middags terugbellen.

Op naar het station om een kaartje voor de trein naar Xi-An te regelen. Ik moest om 19:00 uur terugkomen en er waren nog 4 kaartjes beschikbaar. Ik snap daar niet zo veel van. Je kunt pas 96 uur van te voren kaartjes kopen maar die klotetrein zit 100 uur van te voren al wel bijna vol.

Nog behoorlijk teleurgesteld en beduusd even ons pa gebeld wanneer of dat kaartje voor de damesfinale nou echt al betaald was. Ik realiseerde me helaas even niet meer dat het daar 5 uur 's ochtends was. Sorry pa. Ik was echt ff een klein beetje van slag. Terug in het hostel mijn ongenoegen met Lyn gedeeld. Hoe dat werkte met die trein kon ze mij ook niet uitleggen, maar ik moest Amanda (die op dat moment werkte) maar vragen het te regelen, dan kwam alles goed. Amanda heeft meteen gekeken, maar ze kon ook (nog) niets regelen. Ook maar ff op internet naar vluchten gezocht en dat was geen probleem maar van Amanda hoefde ik nog niets te doen. Alles kwam goed dacht ze.

Aan het eind van de middag weer naar Red-Carpets tickets gebeld. Ze namen nu niet eens op. Alleen door de naam wist ik al bijna zeker, dit komt niet meer goed. Voor de halve finale weer gebeld. Nu namen ze op en ik kon de volgende dag een ticket halen. Die zit nu in mijn broekzak. Hèhè, gelukkig.

De halve finale was één groot feest. Misschien hebben jullie een stel mannen met ontblootte bovenlichamen en cowboyhoeden op gezien. Ik stond direct naast hen. Voor mij links, voor de kijkers thuis rechts. Deze jongens hebben van zijde rood-wit-blauwe broeken en oranje shirts laten maken. Op de shirts staat onder het NOC-NSF logo: Ko-Nijn. Ze worden dus de konijnen genoemd. Guus is hun voorman en wanneer er liedjes voorgesteld worden moet dat eerst met Guus overlegd worden. Vervolgens is alles goed. Guus zingt ook de limericks voor. Ik heb ze maar onthouden, want vanavond zijn de konijnen naar het waterpolo.

Hebben ze daar dan kaartjes voor, hoor ik jullie denken. Nee, maar dat is geen probleem. Dat hebben ze voor het hockey ook niet. Over hoe ze binnenkomen gaan de meest wilde verhalen de rondte. Zelfs dat ze over hekken hebben geklommen. Daar klopt niets van en het is ook niet nodig. Het gaat veel eenvoudiger. Ze laten gewoon één iemand met een geldig kaartje naar binnen gaan. Die haalt acht gebruikte kaarten op. Daarmee gaan ze naar binnen. De beveiliging en de toegangscontoleurs doen nergens moeilijk over. Die willen allemaal met hun op de foto en dat is veeeeeel belangrijker dan wat dan ook.

Het feest ging gewoon door in eerst de metro en later het HHH. Die Chinezen in de metro snapten al helemaal niet wat er gebeurde. Zeker niet toen we met zijn allen "en wie niet springt die is Chinees" begonnen te zingen.

Toen ik tegen drieën in het hostel kwam bleek het niet mogelijk om met de trein naar Xi-An te gaan. Geen probleem, ik boek wel een vlucht. Nee kon ook niet. Allemaal vol. Hè? Geloof ik niets van, ik heb vanmiddag nog gekeken. Bleken ze gewoon al een treinkaartje voor me te hebben, maar ze wilden mij niet laten gaan. Ze vonden mij te leuk. Snap ik niets van, want ik doe niet eens aardig tegen die meiden. Het verlegen meisje probeerde haar collegaatje weer weg te sturen zodat wij alleen zouden zijn. Ik ben maar snel naar bed gegaan.

Vanmorgen het kaartje opgehaald bij Red Carpet ticketing en net een hostel in Xi-An en een vlucht naar Shanghai geboekt. Ik ga zeker bij de Terracotta Worriers kijken. Dat lijkt me geweldig. Shanghai moet ook indrukwekkend zijn.

Frans is de Nederlandse fotograaf met wie ik hier nogal eens optrek. We gaan vanavond ook naar de 1/2 finale van de mannen.

Het verkeer begin ik hier ook steeds beter te begrijpen. Van anderen hoorde ik dat het tijdens de spelen een heel stuk rustiger was dan een maand eerder maar het is aan het "bijtrekken". Wie het langste en hardste toetert heeft voorrang. Toeteren gaat voor bellen dus op mijn fietsje moet ik goed uitkijken maar soms ben ik ze voor en win ik. Ik bel me suf. Het doet me allemaal een beetje denken aan het grappigste reisverhaal dat ik ooit gelezen heb: De stripverhalen van Kinshasa. Misschien kan mijn redacteur een linkje plaatsen als hij het verhaal nog heeft.

Ter afsluiting nog even een topdrietje van stomste opmerkingen gehoord in het stadion.

3. Ongelooflijk, wat is die De Nooijer nog goed hè. Dennis de Nooijer, doet die ook nog mee?
2. Sorry, kunt u ons het verschil tussen Honkbal en baseball uitleggen? Sorry, wat vraag je? Ik heb vandaag kaartjes voor het honkbal en over twee dagen voor baseball, ik heb het allebei nog nooit gezien maar ik wil het verschil graag weten. Dan heb ik een verrassing voor je meisje, jij gaat het over twee dagen voor de tweede keer van je leven zien.
1. Een vrouw tegen haar man in het atletiekstadion. Denk je dat de lopers straks bij de 400 meter ook bij ons langs komen?

Groeten Diederik

dinsdag 19 augustus 2008

HHH

Deze vakantie ben ik wat minder vaak naar het HHH geweest dan in Athene waar ik maar één avondje heb overgeslagen. Volgens mij denken veel mensen die er nooit geweest zijn dat het toch een beetje een fout / gemaakt Nederlands feestje is waar je eigenlijk helemaal niet bij moet willen zijn. Dat dacht ik voor Athene 2004 zelf in ieder geval wel. Uiteraard hebben deze mensen gelijk, maar zoals zoveel van dat soort dingen, als je erbij bent en je doet lekker mee dan is het geweldig. Dat valt niet echt goed uit te leggen maar ik zal toch een kleine poging wagen.

Een gemiddelde dag in het HHH ziet er ongeveer zo uit. Om 9 uur gaan ze open. Ze hebben allerlei broodjes (wit, bruin, croissantjes, saucijzenbroodjes etc.), koffie een eigen krantje en de Telegraaf. Het complex bestaat uit een groot hoofdgebouw met daarin een grote hal waarin een balie is die voornamelijk door ATP en de NOS wordt gebruikt. Verder staan er pinautomaten en oplaadpunten voor de speciale chippas waarmee je in het huis moet betalen. Links zit in een hal de (voor het plebs als ik afgeschermde) brasserie. Ik moet dus rechts en daar kom je weer in een hal terecht waarin kleding wordt verkocht en medaillewinnaars uit het verleden worden vereerd. Weer links de hoek om kom je langs een soort medisch sportcentrum waarin wat apparaten staan. Daar kun je jezelf laten testen. Als je hierin links zou gaan, kom je in het (voor het plebs als ik afgeschermde) chique restaurant. Ik heb wel ff mogen kijken. Dat ziet er echt goed uit.

Ik ga dus rechts en kom eerst in de botanische tuin waarin loungebankjes zijn neergezet. Daar doorheen kom je op een groot plein met soms een groot scherm. Hier zijn aan een in totaal wel 30 meter lange toonbank de broodjes, koffie, andere dranken en friet te verkrijgen. Ook staan daar een stuk of acht tafeltennistafels voor vrij gebruik. Tot een uur of 9 's avonds is het goed toeven daar.

Het gebouw dat aan dit plein staat is de feesttent. Ik schat 40 meter breed en 400 meter lang. Helemaal achterin staat het podium waarop de feestjes gebouwd worden. In de eerste helft staan hoge tafels met krukken en hangen een hele hoop tv's. Vanaf halverwege begint de echtte feesttent met twee grote barren. Hier gebeurt het allemaal. Op het podium komt de crème de la crème van de Nederlandse popmuziek optreden. Jeroen van den Boom en zo. Da's toch wel wat anders dan 4 jaar geleden Tiësto. Dat is ook wel één van de redenen dat ik minder vaak gegaan ben. God, wat is die man slecht. Wanneer je in een feesttent als deze niet eens het publiek mee krijgt dan kun je echt niets. Zelfs de huis-dj lukt het beter een feestje te bouwen.

Gisteravond op de tribune bij de dameswedstrijd hebben we nog voor hem gezongen. Origineler dan “Daaaaar is de huis-dj, daar is de huis-dj” zijn we niet geworden maar hij beloonde ons toch met het internationaal bekende gebaar met een gebalde vuist waaruit een vinger omhoog steekt. Het was wel één groot feest. We hebben een tribune omgebouwd tot staantribune, zeer tegen de wil van de Chinezen, maar wat kunnen ze doen tegen 100 feestende Nederlanders. We hebben de hele wedstrijd gezongen en gedronken. Klassiekers als Hup Holland Hup, Laat de leeuw niet in zijn hempje staan en We hebben de L, we hebben de A, LA LA LALA LA LALA LA kwamen voorbij maar ook zelf gemaakte limericks en minder bekende liedjes als het verschrikkelijk, doch door mij geïntroduceerde H, O, C. K, E, Griekse IJ, hockey, hockey echt een sport voor mij. Om dat leuk te vinden moet je wel echt dronken zijn en ... de hele tribune lag in een deuk.

Tussen deze en de volgende wedstrijd in stond ik bij een groep van een Maastrichts hockeykamp. Twee blonde jongens en twee blonde meiden. Iedere Chinees wilde met hun/ons op de foto. Eigenlijk hadden die meiden er al wel een beetje genoeg van, maar we begonnen toch te zingen en voor ik het wist stonden er zeker honderd "fotografen" om ons heen en er hebben zeker 50 man in verschillende samenstelling met ons geposeerd. Na 10 minuten hadden we er echt genoeg van en zijn we van 10 naar beneden gaan aftellen. Bij 0 renden we allemaal een andere kant om. Die Chinezen wisten niet wat ze zagen.

's Avonds in het HHH ging het feest gewoon door. We hebben gezongen voor de Inlingers en voor Marianne Vos en daarna speelde de Edwin Evers band. Da's toch wel echt een heel goede coverband. Ik stond naast een in het stadion ontmoette ik denk half Indonesische stoot van 17 die alle nummers van o.a. U2, Phil Collins en The Stones mee kon zingen. We hebben de hele avond samen gedanst en gezongen. Bijna iedere man in het HHH kwam met haar kletsen of dansen, waaronder Dennis van der Geest en Rob Houkus maar ze stond steeds weer binnen twee minuten bij mij in de buurt. Daar was ome Died best een beetje trots op.

De huldigingen in het HHH zijn meestal het gaafst. Iedereen gaat uit zijn dak, de sport(st)ers voorop. Alleen wanneer iemand echt een andere plak had verdiend/gewild dan zie je dat soms nog. De eerste keer kwam Maxima huldigen de tweede keer, bij Debora Gravenstein, Wim-Lex. Dat was echt één groot feest. Maxima kwam nog mee dansen op het podium. Ze gingen met zijn vieren (ook de coach van Debora) volledig uit hun dak. Carlos en ik hadden een Engelse jongen meegenomen uit ons hostel. Ik vroeg nog of hij verwachtte dat Charles en Camilla dat ook zouden doen. Da's de enige keer dat hij heeft gelachen die avond. Voor de rest stond hij erbij met een kop als, shit zeg, ben ik vijf weken in China bij mensen die ik niet versta, nemen ze me mee naar een feestje waar ze Nederlands praten... Die gozer was zeventien en was hier om met een groep scholieren en de juffrouw een weeshuis te bouwen. Om met ons mee te mogen moest er naar zijn huis gebeld worden en Carlos droeg de verantwoordelijkheid voor deze jongen. Carlos is vijftien. Die groep Engelsen eet geen vlees of vis, drinkt niet en hij moest ook al om 12 uur terug zijn. Uiteraard wilde Carlos en ik niet mee, maar dat kon niet. Ik heb nog geprobeerd om hem 3 euro voor de taxi te geven maar ook dat was niet mogelijk. Hij moest die fiets zelf inleveren. Gelukkig had Carlos de verantwoording, want Guus Meeuwis trad op. Ik ben lekker gebleven. Zij waren een kwartiertje te laat en dat leverde toch een problemen op. Wat een mormonenclub was dat zeg. Betaal je dan 7.000 euro voor, wat een klotevakantie.

Gisteren vertelde Cathy mij dat er nog een 2-persoons kamer leeg stond en dat ze die toch niet meer zouden verhuren deze maand. Omdat ik het langst hier bleef, mocht ik hem (gratis) hebben. Voor mij hoefde het eigenlijk niet, maar het op dat moment had ik toch niet zo'n leuke kamergenoten dus toe maar. Achteraf ben ik erg blij. Een prima kamer met een heerlijk, veel zachter, tweepersoons bed. Toch wat schoner, een fijne badkamer met hier wel van alles dat je ook in hotels krijgt als zeep, slippers, een handdoek. Heerlijke kamer.

Vanavond geprobeerd op de zwarte markt een kaartje voor het atletiek te krijgen, maar ik heb niets gevonden. Wel honderden andere tickets dus misschien probeer ik het morgenvroeg weer. Maar eerst ff naar Beijing West voor een treinkaartje naar Xi-An. Wanneer dat lukt ff op internet een vliegticket van Xi-An naar Shanghai boeken. Daar wil ik 1 of 2 nachten bij Frans slapen en dan weer naar Beijing. De muur bewaar ik voor het laatst.

Vandaag een slechte pot van de heren gezien. Zal wel aan het vroege tijdstip hebben gelegen. Na de wedstrijd hadden de spelers een keer wat meer tijd voor de familie, dus ik heb Sander en Jeroen ook even een handje gegeven.

Morgen de eerste halve finale. Ik ben erg benieuwd. Nu gaat het echt beginnen. Mijn kaartje voor de damesfinale heb ik nog steeds niet binnen. Daar baal ik goed van. Die andere twee ging prima. Vannacht maar ff proberen te bellen.

Tot snel weer.

Groeten Diederik