Gelukt

De 20e begon als een heel slechte dag voor mij. Om 00:15 uur gebeld naar de VS (ja inderdaad geen HHH die dag voor mij) waar mijn kaartje voor de finale van de dames bleef. Ze kon echter helemaal niets zeggen. Ik moest naar China bellen. Dat deed ik dus om 9 uur 's ochtends. Ze hadden geen kaartje en om heel eerlijk te zijn dachten ze er ook niet aan te komen. Ik ben echt heel kwaad geworden (wel beleefd gebleven), maar dat hielp op dat moment nog weinig. Ik moest 's middags terugbellen.

Op naar het station om een kaartje voor de trein naar Xi-An te regelen. Ik moest om 19:00 uur terugkomen en er waren nog 4 kaartjes beschikbaar. Ik snap daar niet zo veel van. Je kunt pas 96 uur van te voren kaartjes kopen maar die klotetrein zit 100 uur van te voren al wel bijna vol.

Nog behoorlijk teleurgesteld en beduusd even ons pa gebeld wanneer of dat kaartje voor de damesfinale nou echt al betaald was. Ik realiseerde me helaas even niet meer dat het daar 5 uur 's ochtends was. Sorry pa. Ik was echt ff een klein beetje van slag. Terug in het hostel mijn ongenoegen met Lyn gedeeld. Hoe dat werkte met die trein kon ze mij ook niet uitleggen, maar ik moest Amanda (die op dat moment werkte) maar vragen het te regelen, dan kwam alles goed. Amanda heeft meteen gekeken, maar ze kon ook (nog) niets regelen. Ook maar ff op internet naar vluchten gezocht en dat was geen probleem maar van Amanda hoefde ik nog niets te doen. Alles kwam goed dacht ze.

Aan het eind van de middag weer naar Red-Carpets tickets gebeld. Ze namen nu niet eens op. Alleen door de naam wist ik al bijna zeker, dit komt niet meer goed. Voor de halve finale weer gebeld. Nu namen ze op en ik kon de volgende dag een ticket halen. Die zit nu in mijn broekzak. Hèhè, gelukkig.

De halve finale was één groot feest. Misschien hebben jullie een stel mannen met ontblootte bovenlichamen en cowboyhoeden op gezien. Ik stond direct naast hen. Voor mij links, voor de kijkers thuis rechts. Deze jongens hebben van zijde rood-wit-blauwe broeken en oranje shirts laten maken. Op de shirts staat onder het NOC-NSF logo: Ko-Nijn. Ze worden dus de konijnen genoemd. Guus is hun voorman en wanneer er liedjes voorgesteld worden moet dat eerst met Guus overlegd worden. Vervolgens is alles goed. Guus zingt ook de limericks voor. Ik heb ze maar onthouden, want vanavond zijn de konijnen naar het waterpolo.

Hebben ze daar dan kaartjes voor, hoor ik jullie denken. Nee, maar dat is geen probleem. Dat hebben ze voor het hockey ook niet. Over hoe ze binnenkomen gaan de meest wilde verhalen de rondte. Zelfs dat ze over hekken hebben geklommen. Daar klopt niets van en het is ook niet nodig. Het gaat veel eenvoudiger. Ze laten gewoon één iemand met een geldig kaartje naar binnen gaan. Die haalt acht gebruikte kaarten op. Daarmee gaan ze naar binnen. De beveiliging en de toegangscontoleurs doen nergens moeilijk over. Die willen allemaal met hun op de foto en dat is veeeeeel belangrijker dan wat dan ook.

Het feest ging gewoon door in eerst de metro en later het HHH. Die Chinezen in de metro snapten al helemaal niet wat er gebeurde. Zeker niet toen we met zijn allen "en wie niet springt die is Chinees" begonnen te zingen.

Toen ik tegen drieën in het hostel kwam bleek het niet mogelijk om met de trein naar Xi-An te gaan. Geen probleem, ik boek wel een vlucht. Nee kon ook niet. Allemaal vol. Hè? Geloof ik niets van, ik heb vanmiddag nog gekeken. Bleken ze gewoon al een treinkaartje voor me te hebben, maar ze wilden mij niet laten gaan. Ze vonden mij te leuk. Snap ik niets van, want ik doe niet eens aardig tegen die meiden. Het verlegen meisje probeerde haar collegaatje weer weg te sturen zodat wij alleen zouden zijn. Ik ben maar snel naar bed gegaan.

Vanmorgen het kaartje opgehaald bij Red Carpet ticketing en net een hostel in Xi-An en een vlucht naar Shanghai geboekt. Ik ga zeker bij de Terracotta Worriers kijken. Dat lijkt me geweldig. Shanghai moet ook indrukwekkend zijn.

Frans is de Nederlandse fotograaf met wie ik hier nogal eens optrek. We gaan vanavond ook naar de 1/2 finale van de mannen.

Het verkeer begin ik hier ook steeds beter te begrijpen. Van anderen hoorde ik dat het tijdens de spelen een heel stuk rustiger was dan een maand eerder maar het is aan het "bijtrekken". Wie het langste en hardste toetert heeft voorrang. Toeteren gaat voor bellen dus op mijn fietsje moet ik goed uitkijken maar soms ben ik ze voor en win ik. Ik bel me suf. Het doet me allemaal een beetje denken aan het grappigste reisverhaal dat ik ooit gelezen heb: De stripverhalen van Kinshasa. Misschien kan mijn redacteur een linkje plaatsen als hij het verhaal nog heeft.

Ter afsluiting nog even een topdrietje van stomste opmerkingen gehoord in het stadion.

3. Ongelooflijk, wat is die De Nooijer nog goed hè. Dennis de Nooijer, doet die ook nog mee?
2. Sorry, kunt u ons het verschil tussen Honkbal en baseball uitleggen? Sorry, wat vraag je? Ik heb vandaag kaartjes voor het honkbal en over twee dagen voor baseball, ik heb het allebei nog nooit gezien maar ik wil het verschil graag weten. Dan heb ik een verrassing voor je meisje, jij gaat het over twee dagen voor de tweede keer van je leven zien.
1. Een vrouw tegen haar man in het atletiekstadion. Denk je dat de lopers straks bij de 400 meter ook bij ons langs komen?

Groeten Diederik